Skvísan mín skvísan mín
skvísan mín
Dísan mín Dísan mín
Dísan mín
stekk yfir Texa.......af skiljanlegum ástæðum
Skvísu hjá ég skoraði
skörunginn vætti
Barma millum boraði
blítt hana kætti
Kátur nú hér Nafni minn
nætur skáldið okkar
Skemmti mér við skáldskap þinn
skáldverk þín oss lokkar
Lokkaprúða ljúflingsmær
léttu Vatne stundir.
Karlinn verður alveg ær
ef ungar hittir sprundir.
Ýktar eru sögu-sagnir
sannarlega upplognar.
Blótir þú og bölvir - ragnir,
breytast varla útsmognar.
Smýgur inn í aftupart
iðinn fer þar böllur
Glaður þar'ann fer á fart
frjór sá heimavöllur.
Bara af því blóðugt er á ferð hér
Klám!
Völlur er á vönum mönnum,
vaða hér með glamr í tönnum,
Stunda hérna öllum önnum,
yrkingar með kveðskap sönnum.
Sönnunin oss sýnir það
satt má oft kjurt liggja
Vodka mjöð og vínar bað
vill ég ætíð þiggja
Þiggir ó- svo -þæggilegt...
þaggir skaltu hafa,
eþþú kasski kennir régt
kvesskapinn að stafa?
Muldrar ógreinilega
stafa kátur kvæði hér
kafa óðs í brunni
drafa ljóðum líkar mér
lafir vísa á munni
Stafsetning mér stríðir oft
stundum villur þylur
Samt í mér er mikið loft
muldr þitt eigi skilur.
of seinn
Munnur þinn sem mandólín,
malar stöðugt tóna.
Þú ert sæt og feikna fín,
fær mjög í að bóna.
(Fyrsta vísan mín um alllanga hríð. Einhvers staðar verður maður að taka upp þráðinn)
Bónerinn er beztaskinn;
blóðheit stinning pinna.
Vel ég vinn
& fögnuð finn,
í sérhvert sinn
er sækir vinning kvinna.
Kvinnan einum kost´er gædd
karlar, ekki bíða!
Aðeins til þess eins er fædd
að allir megi ríða.
Reið ég fram að Reyðingsholti,
rauður valt af hesti,
svekktur var af særðu stolti,
sveið af getubresti.
Bresti sumir berja í
bara til að dútla sér.
Lítið vit er þó í því,
það er klikkun sýnist mér.
Mér er orðið mál að yrkja
af mætti heldur snauðum.
Andann skal nú veikan virkja
og vekja upp frá dauðum.
Dauður er úr öllum æðum,
alveg búinn að missa Það.
Visinn er í vísnafræðum,
vísu eitt sinn góða kvað.