Þegið gat hún dópið dýrt
dráttinn slakan gaf hún.
Geðveikinni gat ei stýrt
grautarhaus við Sigtún.
Sigtún einu sinni var,
súpa blautra vona.
Kappar hittu kvinnur þar,
kysstust þau sísona.
Sisonall er krydd á kjöt
karrý er það líka
Elsku konan ekki löt
eldar krásir á sín föt.
Fötum gólfið fleygir á
flagðið legst á bakið.
Vitleysinginn vill hún fá
víða heyrist skakið.
Skekin eru skapsins mörk,
skrattinn er á seyði?
Rekin eru risaspörk
rýkur burtu reiði. Finnst ykkur ég ætti að breyta reiði í leiði?
Reið ég henni rosa vel
raðfullnæging kom þá
Ánægð var hún að ég tel
ennþá kúrir mér hjá.‹Ljómar upp›
Klám!
Hjá ungri mær í blíðum blæ
böndin saman tvinnum,
best það fagra yndið fæ
fögnuð gleði vinnum.
Vinir margir mæta hér
meyjar oft án flíka,
Skála hér og skemmta sér
skemmta mér hér líka.
Líkast til er lífið hér
á Lútnum sérstakt undur.
Ótal bjánar ásamt mér
api, köttur, hundur.
Hundur er í höfði mér
og hristir sig og skekur.
Svona verður sálin ber
er samviskan hún lekur.
Lekandi er saurlífs sótt
sem ég ei hef viljað,
Ei hef fárið fengið þótt
fjöldan hafi giljað.
Klám!
Giljað mér til gamans hef
gular, hvítar, svartar.
Flestum einkun góða gef
gott ef engin kvartar.
Kvarta oftast yfir þér
allar við þig skilja,
Enda fá þær oft hjá mér
annað þær ei vilja.
Viljandi þær villast oft
Vímus alltaf finna
Öllum sný þeim uppí loft
öllum vil ég sinna.
Sinnir engu auminginn
engu það um ráðum,
Læðist um hér lauminginn
leikur sér á þráðum.
Þræði ég á þrútinn böll
þrettán yfir daginn
Sýndu gamla Sómatröll
að sértu þetta laginn.
Laginn fögur lipurtá
ljúf til uppáferða ,
það veit sá er belli brá
brátt mun tökinn herða.
Herða tökin heimskrar að,
hálsi blindrar þjóðar,
Aura- spreða bændum -bað,
böðlar, erki sóðar