Hlýju fyllir hljómur tær.
Höndin slær á gítarstrengi.
Engu spillir ómur skær.
Ekki tryllist tómur bær.
Bær í bið Siglufjörður er
fólkið þaðan flytur
til Reykjavíkur það fer
og sprautar sig með nitur
niturbasi nýtist þér
nú í kjarnasýrum
eggjahvítuefnið þver
ef úr frumum þetta fer
Fer á reit sinn riddarinn
rambar hann á d3.
Gaffallinn beit biskupinn
Bjargaðist þó hrókurinn.
hrókurinn á heljarskralli
hellti sér í glauminn
glaður fann á góðu balli
gammeldanskan strauminn
Strauminn læt ég stríðann
bera mig suður með sjó
Finn þar faldatíðann
sem á falklandseyjum bjó
Bjó í bárujárnshjalli
við Bergþórugötuna.
Ráðherrann sniðugi snjalli
með snúnu hárgreiðsluna.
Hárgreiðsluna hafði snúna
halur sá var sniðugur.
Andstæðinga upp á búna
af sér henti liðugur.
Liðugur í leikritum,
lubbakollur snjalli.
Snöggt þó honum, snarheimskum,
snilli varð að falli.
Falli ég á fjallavegum hálum.
Falli ég á prófinu.
Enda ég hjá allavega gálum
í gleðskapnum og hófinu.
hófinu í hóf stilltu
hundsa skaltu lýti
gjörðu veislu glas fylltu
af góðu ákavíti
Ákavíti, brennsa og bjór.
best er að hella í pabba.
Hnýtur, veltur, hrýt í kór.
heilsa ég svo Skabba.
velkominn heim
[Skabbi sem] og mætir menn
muna gamla daga
Sögur mér þeir segja senn
en leiðists mér sú saga
(var "Kennarar og mætir menn", andstætt reglu. BP)
Saga mín er sönn og hrein
svona eins og gengur.
Gatan er jú greið og bein
gakktu hana drengur.
Drengur vertu var um þig
varast skaltu þvaður
hugsar ei um sjálfan sig
sálu kristins maður
Maður meig á sandi
mararskepnu á
snöggt hún sprelllifandi
synti út í höfin blá
blá og marin buguð hönd
ber ég lyklaborðið
kveð ég ei um kunnug lönd
karl nú gef þér orðið