Skallabjarti skíthausinn
skirpti hor'á lútinn.
Heldég ætti hundinginn
að herða bindishnútinn.
Of seinn.
Púla ég með penn'og blað
pýrðum augum, þrútinn.
Hakka í mig torf og tað
til að setj'á lútinn.
Fyrir Barbapabba:
Púlar hann við próflestur,
pungsveittur og lúinn.
Fnæsir eins og flóðhestur,
flöskubjórinn búinn.
Og fyrir Mjása:
Bindishnútinn basla við,
blóta hátt og emja.
Lufsan lafir niðrá kvið,
leitt er hana að temja.
Æ,æ of seinn
Lútinn er mér ljúft að skoða,
lesa vísur góðar.
Hér er miklu úr að moða,
margur hérna ljóðar.
Ljóðar lagði pennan niður
laglegasta skáld
Blekið þurrt, enginn friður
skáldagáfan sáld
sáldrast gjarnan seðlakös
súlustöðum á
streymir allt í eina nös
ungapabba hjá
Hjákátlegur horfir á
hanann gala,
kötturinn kúrir inní bæ
kONAN þvær úr bala.
Balamdu í Bólevíu
bjórinn fékk
saup’ann uns í einni spýju
upp úr gekk
Gekk ég yfir Ísaland
úfna mýri og brunasand
og skörðótt fjöll því skelfing and-
skoti vantað´ okkur bland.
blanda Smali viljum vart
vodka halir drekka
landa valið seljum svart
suður dala brekka
þó að veikist vefurinn
varla steikist hugur
er á reiki refurinn
ráf'í kreiki flugur
flugur smáar smíða sér
smellnar knáar stökur
hugur frái hækka fer
hnellnar sjáum vökur
vökur lengjast vetur þverr
veinar drengjakórinn
en mér gengur ávallt verr
að mér þrengir skórinn.
vökustaurar deyða dróm
dreymdi sauraveiði
þá er auratuðlan tóm
týnt er gauraseyði
of seinn
skórinn hælinn skarí frekt
skakkir þrælar ösla
engin sæla engin spekt
ávallt vælinn gösla
Göslast áfram góurinn
gegnum lífið fullur.
Ekki beysinn bógurinn
berklar hrjá og sullur.
Sullur.löngum sullað gat í maga
sæta langa sumardaga..
Bulla löngum bullað gat í haga
Beitt þá aga.
Agalausir aularnir
yfir lútinn pissa.
Stuðla ekki staularnir
stór er þeirra skyssa.
Skyssa mörg er skondin hér,
skringilegar kviður.
Þorskhausar hingað þrengja sér,
því er verr og miður.
(Kannski kemur þessi kveðskapur mér í hóp nefndra þorskhausa)
Miður vær'að missa þig
mælsku-björninn Hafra.
Ljóðagums þitt lífgar mig
ljúft er það að slafra.