Sökum undarlegrar virkni 'Enn er kveðist á' opna ég hér framhaldsþráð.
Hann er þá sá þriðji í röðinni, í beinu framhaldi af:
Að kveðast á og Enn er kveðist á
Reglur eru þær sömu. Vísa skal hefjast á síðasta orði þeirrar vísu sem á undan fer.
Muna svo að vanda sig, bæði við bragfræðina og innihaldið.
Isak Dinesen endaði sína síðustu vísu á 'gini'
Gini helli gin mér í
og gretti smetti
áhyggjur og ábyrgð flý
á einu bretti
Bretti stendur blátt og mjótt
bugað lífs af raunum.
Átti flytja austur fljótt
eina dós af baunum.
baunadós ég bara á
beysið ekki líf mitt
segðu hvernig meika má,
magi, þetta kíf mitt
Mitt í klíðum mætti ég
mörgæsum í göngum.
Herren Gud nú hætti ég
helgartúrum löngum.
Löngum stundum lá ég hér
og leiddist ósköp mikil.
Núna á ég ígulker
og ælugrænan lykil.
en hnakki ertu, hygg ég, sjálfur Hlebbi snípur
oftast liggur út á Kýpur
elg- munt -brúnn með ljósar strípur
Sælinú - þessi nýji þráður er mun flottari en sá gamli, sem var orðinn dálítið þvældur. En þessi fer vel af stað xT
Strípikúnstir stunda,
stoltið keikur munda,
á Skúlagötu skunda;
í skímu húsasunda
í dóti mínu dunda.
Dæsi. Legg mig svo til svefns & blunda.
Blunda brúnir hundar
Brundar sveinn á Hrund
Hundurinn heim skundar
Hrundar þung er lund
Gervi- mikla -greind á ég,
og góða dúkku úr plasti.
Við göt í henni gæðaleg,
ég gamna mér í hasti. vonandi misskilur nú enginn þessa skemmtilegu barnavísu
Þetta líst mér vel á... best að taka þátt...
Mótið kvæða mæri ég,
mikið yrkjum saman.
Hér er vistin hlægileg
og hrikalega gaman.
Gaman er á Grána
góðum reiðtúr í
Fögur landsins "fána"
"flóran" er sem ný
Ný er kveðskapskitra,
kvæðin hérna titra,
á Gestapóa þau glitra,
geymslustaður vitra.
Vitra sjaldan virðingu
vantar mjög að fá
Þeir mæla með girðingu
meðfram stórri á
Á dögunum vjer fengum frjett
af fagurri veru dökkri:
Kría svört um Lútinn ljett
læðist helst í rökkri
Rökkrið hræðir heimska menn
sem hopa, fórna tárum.
Furðudýrin þeir sjá þrenn,
þakin brúnum hárum.
Hárum þakinn hestur er
hefur stóran lók.
Haustar seint í september
samkvæmt fræðibók.
Bókstaf illan aldrei hjer
ætlum vjer að brúka
Frekar hjerna hættum vjer
hjeðan fúlir strjúka
Strokið fékk ég kvenmanns kinn,
kuldinn fór um leið.
Hugsunin, í hvert eitt sinn,
um hana barg frá deyð.