Kveðist er orðinn hinn grófasti klámvísu þráður. Og held ég að það fæli frá siðprúðu og vönduðu skáldin. Hinsvegar hef ég ákaflega gaman af klámvísum enda trjónir náttúra mín bar rétt efst í kollinum (nema þegar ég fæ mér víagra). Prófum að setja hér inn klámvísurnar hér, þeir sem hafa ekkert gaman af þeim þurfa þá ekkert að vera þvælast hér.

Daman til mín brosir blítt
brosi sínu víða,
Gleði hennar gæti þítt
gamli fær að ríða.

Dansar létt og dillar sér
detta nú af garmar,
limur fer að lyftast hér
lifna hennar barmar.

Tungan bleytir barm og sníp
böllur verður óður
Undur þetta um nú gríp
unaðsfolinn góður.

Glennir fætur folinn inn
frúin hátt mun væla
Hamast nú þar hrókur minn
hrókur fer að æla.

Clintons bragur
Æðsti maður Ameríku
er á eftir hverri píku
þvílík skömm og svínarí
að sinna ekki Hillary.
Lærlingsdaman leggjalöng
lagði hönd á fánastöng
hafði aldrei höndlað slíka.
halelúja Ameríka.

Þú leitar eftir lambaketi
lætur sem þær ekkert geti
þrotlaus vinna þar er unnin
þögular með fullan munninn.
Allt er skrásett, líka sími
segulmagnaður mjaltatími
á bandi heyrist buna skvetta
Clinton búinn, dropar detta.

Elskulegir allir landar
ég ríð víst öllu sem að andar
taumar streyma, tja, tja, tja
tilbúnir í DNA.
Það sem þú þarfnast að ég tel
er þróttmikil beljumjaltavél
sjálfvirk stilling "auto speeder"
stoppar eftir fjórða líter.

Veist þú það Hlebbi að ég held að Offari hljóti að vera Offarar.
5000 innlegg auk 30 félagsrita á tæpum fjórum mánuðum er tæplega eðlilegt.
Þó að gæðin séu að sjálfsögðu misjöfn þegar einhver sprautar út eittþúsund og þrjúhundruð blaðsíðum í hverjum mánuði þá finnst mér orðfæri og nær stöðug viðvera allan sólahringinn mánuðum saman benda til þess að um fleiri en einn hraðfara í innleggja kapphlaupi sé að ræða.
Kannski er þetta bara della í mér, en fræðingur á þessu sviði eins og þú væri ef til vill fljótur að átta sig á því hvort svo muni vera ef hann skoðaði málið.

Vel samin vísa eða kvæði verður seinnt að klámi í mínum huga þó gróf sé, en vissulega er það einstaklingsbundið hvenær menn telja að farið sé yfir velsæmismörk.
SKÁL. xT

Ég biðst innilegrar afsökunnar á þessu. það er að segja sá okkar sem stofnaði þennan þráð ef hann er óþarfur deyr hann sjálfkrafa. Munu ekki setja meira hér inn.

Offari, nú vantar spurningarmerki:

En er hjakkast á?

eða breyta þessu í

Enn er hjakkast á.

‹Roðnar óstjórnlega og borar annarri stórutánni ofan í gólfið›

‹les þráðinn og fellur í yfirlið›

í kuntu víða kólfur hjó
kreisti brjóst og kinnar
klíndi slepju á konu þjó
komst þá aðeins innar

en væri ekki bara betra að þetta héti."þráður fyrir ógeðslegar klámvísur sem eiga ekki erindi annarsstaðar."

Þessi þráður hefur fengið sinn dauðadóm.

Að lokum...

Ég vappaði út á veg í gær,
með verk í mínum nára.
Sá þar eina sæta mær,
sextán, sautján ára.

Ég bauð henni með mér heim,
og hellti hana fulla.
Tók ég síðan höndum tveim,
í tussunni að sulla.

Hún tók því vel og tilla minn,
tottaði á meðan.
Það titraði hennar tussuskinn,
og tárin flóðu að neðan.

Þá í hennar brjóst ég beit,
hún bað um meira og meira.
Buxurnar ég burtu sleit,
og beit í hennar eyra.

Og sagði síðan....

Látum þetta ljúfa vín,
létt um maga renna.
Síðan skaltu stúlka mín,
skankana sundur glenna.

Já liggðu svona litla skinn,
með lappirnar í sundur.
Þá reðinn langa rek ég inn,
og ríð þér eins og hundur.
höf. ókunnur.

Ég klæmist þar sem mér sýnist og tek undir með hlebba að frekar ætti að stofna sér þráð fyrir teprurnar. Einnig vil ég mótmæla því eindregið sem gefið er í skyn í upphafs innleggi þessa þráðar, að þau skáld er yrkja blautlega séu ekki vönduð. Hvurslags eiginlega.... ‹Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér›

‹er algjör tepra›

Aldrei mun ég yrkja ljótt
aldrei blautar vísur.
Aldrei segja "aftur fljótt"
aldrei blautar fýsur.

Ég var ekki að meina að þau skáld sem yrkja blautlega væri óvandaðari skáld, Ég átti við að ekki væru allir hrifnir af svona skáldskap (neita í það minsta að viðurkenna það) Og að það drægi úr þáttöku þeirra.

Yrkja linir blauta bögu
bara til að redda sögu
sendá netið sæðis lögu
sér um nótt og fram á dögu.

Pissar undir prelátinn
píku svarta vekur.
Tekur fljótur tindátinn
tappa' í hana rekur.

Brölti niður bæjartún
blautur var í fætur,
sá hvar róleg rölti hún
rolla með tvær dætur.

Lánsamur með fundið fé
lét ei deigan síga,
batt þær allar bakvið tré
og byrjaði að míga.

Í þeim mæðgum vætti vel
varla þurr var blettur,
því launin ef ég kindur kvel
kynæsandi grettur.

Beltið frá og buxur af
böllurinn þar lafði
á milli fóta mömmu gaf
og mikla spyrnu hafði.

Þegar gamla þrútin varð
ég þráði hinar yngri
og litla sæta lambið sarð
lék hinar með fingri.

,,Tottið mig nú tæfurnar!"
ég tróð í sviðakjamma
og sælan innan seilingar
siðferðilegs ramma.