Everton ég aldrei letra
út af því
Liverpool er bara betra
bolta í.
Ískápurinn alltaf virtist
auðn og tóm,
uns að lokum engill birtist
efrigóm.
Þráður vikunnar...
Efrigómur eins og virki
eftir skreið.
Gervitennur gef'að styrki
glennubreið.
Breiðist út um andlit póa
ekki gos,
oft við sjáum augun glóa:
Einlægt bros.
Brosa þó að gráti gumar
gelgjuhross
þó að dreymi sjálfsagt sumar
svefn með oss.
Vjer hjer yrkjum vísur dverga,
vöndum oss.
Þeirra mærum vöxtinn verga,
víst til bross.
Bros er allra best til vinar,
býðst þá hnoss
þó að allar heimti hinar
hálfan koss?
Kyssa vil ég konur fríðar,
kela smá.
Ef þær reynast röskar þýðar,
ríða þá.
Þá mun ég þyngja massa,
og þó.
Svo mun ég syngja bassa:
Á sjó.
Reyndar ekki dverghenda, en nærri lagi... lími saman með tveimur afbriðgum af dverghendu
Þá ég vildi vaka lengur
varla ber.
Sést þá þessi seigi drengur
sómi fer.
Sjómaðurinn sveiflar net
um sæ og ver.
Þó oft ráði rembingshret
í róður fer.
Fer á kostum Halli hraukur
höfuð mjór.
Enda orðinn gamall gaukur
gríðar stór.
Stórir eru stuðlar hér
í stuttum brag.
Litla hendan birtu ber
og bætir hag.
Haga mínum orðum illa
oftast ég.
Vísur mínar vanhöld fylla
veruleg.
Verulega virðist hækka
verðið allt.
Enn þó sýnist lítið lækka
leir og salt.
Saltað kjet er súper fæði
sefar geð.
Ekki spyr um einhver gæði
eða féð.
Féð er úti, upp á fjöllum
eigra lömb.
Forsetans í fínum höllum
fylla vömb.
Vamban hverfur vegna anna
vel það er.
Skarð hans fyllir fjöldi manna
- flestir hér.
Hér er virkjað vísnagenið
vel það er.
Safnast æ þó ansans slenið
upp hjá mér.