Fötin vilja flækja löngum málið
Einkum þegar engin sátt
Ekki er sopið kálið

Kvenhænsn er til kynsins veika talið
en sprundið fríða fjarri er
í feimuhópinn valið.

Á mig hljóp ég heldur betur núna!
Snupraður ég sneyptur verð
og sníð af limi fúna.

Kálið ekki kvæðahögum alveg!
Hver af ykkur heillin mín
hefur farið Kjalveg?

Bænum mínum mikill hlewagestur,
svarar ef að svaravert
sveinn er kannski prestur?

Kardínáli keypti gleðikonu
deildi henni duglega
með drottins voru sonu

Sonu átti sjötíu og níu
sóðalega sendi þá
sæll á bryggju kvíu

Kvíum kvíum hvað er að hjá ykkur?
Allir stuðla of og van
á mann kemur hnykkur!

Hnykkja ætti augu þín minn kæri
Stuðlar fastir standa vel
stuðla þarft í læri!

Er í lagið að nota sömu stuðla í fyrstu línu og tveim síðari? (Reyndar geri ég mig sekan um það sama í Kvíum kvíum-vísunni, þar sem "að" og "ykkur" lenda sem áherslustuðlar)

... og eiga ekki bara að vera tveir stuðlar í fyrstu línu?

Lærir Geöff lítið nema villu
allt er vitið ónotað
ennþá geymt í hillu.

Kardínála kaup þau ganga ekki
Önnur lína endi'á stúf
Aðra spörum hrekki

‹Hrökklast aftur á bak og hrasar við›
Hrekkjalómur heldur að hann kveði
alltaf rétt en oft má sjá
aur í blómabeði.

Kynjólfur, það var ljótt hjá mér en löglegt og þó siðlaust

Beðið hef ég hér á landi seppa
að finna gott eitt bragarbú
þeir bestu hérna keppa.

Brenndar voru brýrnar múrar rofnir
einhvern tíman endar það
allir verða dofnir

Dofinn er ég, datt á hausinn tíu ára
eftir það með auman hug
aldrei hugsun klára.

Hlebbi minn skoða þetta aðeins betur. Á eftir „Kardínálanum þínum" kemur henda með ofstuðlun í frumlínu sem rýfur keðjuna...

Síðan er hendan sem þú byrjar keðjuna aftur á ekki rétt kveðin. Þ.e. miðlína er ekki stýfð.

Heiðglyrnir, þetta er í lagi hjá Lærða, þ.e. miðlína er stýfð - þurfum bara að lesa hana svona:

allt er / vitið / ónot/að

en það hefur verið gert margsinnis áður hér (t.d. í fyrstu vísu þráðarins):

En það lítur út fyrir að þetta sé næsta vísa í þræði: