Vandast gjarnan valið þess á milli,
matnum helli útum allt
og fæ magafylli.

Suður ekkert sækir nokkuð lengur
syðra þykir síðra mér
sæll er Vesturdrengur.

Vilja bara bítta fríjum merkjum
gredduóðir gang ei út
gilja þeir með herkjum.

Herkjudrættir hörku karla dofna.
Rökkrið bregður blæju á sýn
best er þá að sofna

Sofnar fagurt sefur þungt að nóttu
vargarnir þeir vilja mein
vakna þeir um óttu

Óttubil er óblíð stund að vaka
fýsir suma feigðar stund
að finna á milli laka

Lakagíga gekk ég á og brosti
klak'á skeggi kældi mig
í kulda, vind'og frosti

Kuldi veturs krumlur sínar lagði
drengur fyrir dauða varð
datt hann niður, þagði

‹Ort í orðastað Neil Armstrong eftir að hann kom til jarðar›

Þagði Neil og þreytulega brosti
This old moon that´s in the sky
það er jú byggt úr osti.

Ostinn skar ég allan niðr´í bita
langi þig í leik við mig
láttu mig þá vita.

Ó hvað þetta er nú rómantískt og æsandi eitthvað...

Batnar fuglaflensan við að ljúga
undarlega æskan mín
ekki kann að fljúga.

Fljúga hvítu fiðrildin á glugga.
Þarna siglir einhver inn
ætli það sé hundtyrkinn?

Hættur var ég næstum því – en núna
veit ég betur – vinur takk!
Vik- fékk -hendu-trúna.

Sem er náttúrulega rugl, því auðvitað lentu stuðlar á röngum bragliðum í fyrstu línu.

Linnum ekki ljóðakveri þessu
sendum inn hér söngvalag
semjum nú um lessu.

Konan góða kylliflöt á bletti
hnýsikolla hleypur ei
ef horfir á þitt smetti. (þessi móðgun var full-langsótt)

Smetti þitt er snoðið máttu vita [Snupr: SM og SN stuðla ekki saman. Hlebbi.]
grettið bæði grátt og ljótt
grunur er um léttasótt. [Snupr: Þriðja lína á að vera þrjárhendingar, ekki fjórar. Hlebbi.]

Lessur vilja lessur helst í bólið,
þetta er giska grunsamlegt -
girnast ekki tólið!

Tólið á mér tætir í sig götin
tíma hef ég til þess ei
að taka af þeim fötin.