Einu sinni átti flösku tára.
Í hendingskasti hreinsaðist
hana vildi klára.
Kláravínið kroppinn ávallt nærir;
yndi bæð´ & ánægju
andanum það færir.
Skenkir Guð við gráturnar á morgun
afréttara og morgunmat
og minnist ekki á borgun.
Heyrt hef ég að sannleikurinn felist í ríminu frekan en í meiningunni svo að ég læt þetta flakka:
Borga skal ég skilding fyrir greiða.
Loki villtu bregða'á leik,
lamba'- á milli sneiða?
[Obbobbobb... of langt er á milli stuðla... skoðaðu rimur.is... Skabbi]
Borgi Skrattinn skilding fyrir greiða,
lostafullt má liggja mig,
lappa'á milli skeiða.
Sleppur þett' ekki?
[Jú elsku karlinn minn... Skabbi]
Skeiðar hestur, skringilega miðar,
besti klárinn blindfullur,
brunar nú til hliðar.
Hliðar saman hliðar allir fætur;
trylltur dansinn duna má
dimmar fram á nætur.
Næturdansinn nafla sunnar klára
Berar kveðjur best að fá
bleytu lífsis gára
Gára á ég gaukinn páfa lítinn.
Fokin í hann flensa er,
furðu er hann skrítinn.
Kláravínið kroppinn ávallt nærir;
yndi bæð´ & ánægju
andanum það færir.
Skenkir Guð við gráturnar á morgun
afréttara og morgunmat
og minnist ekki á borgun.
Skrýtið var það - skáldavinur kæri -
slys, að keðjan slitnaði.
Slóð í lag nú færi.
færir menn af fjörðum kunnu að yrkja
svakalega svæsinn brag
og sora, að hætti tyrkja
Bætt er keðjan, betra er að vanda
fingra slingra innslátt æ
einnig gæta handa.
Handalaus og hugmynda er snauður.
Ekkert veit og ekkert skil,
er ég kannske dauður?
Hendur viks er hentugast að yrkja
undir miklum áhrifum,
andann tilað styrkja.
Úpz. Rúmum tveim sólarhringum of seinn ! ( . . . tók ekki eftir að hér var komin viðbót frá því ég las þráðinn seinast )
Dauðahafið hefur engan kvóta.
Þrífst þar hvorki ljós né líf,
en líkin á því fljóta.
Fljótir nú að fiska þessa skrokka,
nábítur ég orðinn er,
englabossar lokka.
Lokkar hana ljósir mjög svo prýða.
Hennar eðli minnir mig
mest á dýr sem skríða.
Skríð ég fyrir fótum hunda' og manna,
reiti arfann mest sem má
matjurtabeðanna.
Matjurtabeð mörg ég hefi skriðið,
slímugur og öðrum oft
ánamöðkum riðið.
Reið í hlaðið rumur á léttfeta,
væna flís af vöxnum sauð
vildi fá að éta.