Hnefafylli held eg geti tekið.
Búkur hraustur, byggir þol
bregðist ekki þrekið.

Þrekaður af þján & forsmán lífsins;
sinnisveikur Vincent Gogh
vansæll greip til hnífsins.

Hnífnum brá og burtu þá var eyra.
Drjúpa sá hann sáratár
sín og má ei heyra.

Heyrnarleysið háði einnig fleirum:
burtu hvarf hjá Beethoven
blíður tónn úr eyrum.

Eyru fleiri finnst mér þyrfti að snyrta;
Utanríkisráðherra
roðnar dreyra skyrta.

Skyrtan, vestið, skórnir, jakkafötin;
allt er þetta ónýtt nú,
ekkert nema götin.

Götin jafnan gagnast hörðum limum
flýtireið á förnum vegi
flóttalega skimum.

Skima kringum skóna eftir förum
fótspor engin fylgja mér
fólki að óvörum.

Vörum okkur vinir, landið flýjum.
Skundum nú til skálkabóls
og skjóls hjá frændum svíjum.

Svíja vor um vakna blóm úr dvala
lóa hóstar hás og sjúk
húsakettir mala

Malað hef ég meir´ en nóg að sinni.
Þegar herðir þreytan tök
- þá er mál að linni.

Linni vetri og létti til með birtu
Kasta mun ég klæðum þá
kaupa Hawaiiskyrtu.

Hawaiiskyrtu skartar bjarta sólin
sumrin á en samt vill fá
sætan kjól um jólin.

Á jólunum tók Jóndi gamli frændi
einhverskonar æðiskast
& yfir borðið sprændi.

Sprændi ég úr sperðli mínum bleytu,
fönn á straumar fljótið þvags
fagrir mynda skreytu.

Skreytum allt með skæragulri keytu.
Skabbi karlinn skaffar þá
skemmtilegu bleytu.

‹Dæsir mæðulega og lítur út um gluggann›

Bleytum allt sem blotnað fær, í skyndi;
veitum mikið vífum &
villtum meyjum yndi.

Yndi skaltu veita mér, vinur kæri.
Annars mun ég sækj'að þér
eggvopn með og skæri.

(Er rétt kveðið kæru skáldabræður?)