Eigi viljum vér um það fullyrða, þar eð engin lengdarmörk virðast vera í þessum kveðskap. Aftur á móti þótti oss illa fara á því, að hafa báða stuðla í lágkveðu.
‹Klórar sér í höfðinu, enda búinn að ausa úr sér allri sinni litlu bragfrœðavitneskju.›
Bóndi inn til landsins lítur.
Ljúft í bæli Snati hrítur.
Bóndi eina gyrnist gæs
glaður hrópar, Snati ræs.
Heimskautafroskur: Er þetta í lagi:
Ef bóndi ritar doktorsrit
rýrist kýr um alla nyt.
___________________________
Þá kofann hylur kafaldsbylur
klakinn dylur -- enginn ylur.
Afbragð. Og ekki spillir stuðlaábending Fergesji.
Er lygnir eftir landsynning
skal láta plöggin þorna í bing.
Er bóndi fer á félagsvist
er frú af vinnumanni kysst.
Bóndi er mikið fantans fól,
fretar mikið þessi jól.
Því veldur grjóna grauturinn
gerjaður í þettað sinn.
Svo fer karl á kamarinn
kúkar mikið auminginn.
Ef hér vísa extra fín
víst er hún nú ekki mín
Drekki bóndi dökkann bjór
Delinn er þá víst í kór
Tími óra langur leið.
Ljúfu hrossi bódi reið.
Jóla grautinn Egill etur
eftr kemur ógnar fretur.
Hátt í þili bónda brast,
boli stangar heldur fast.
Bónda finnst ei voði vís
þó víki burtu Óli Grís
Stakk í rassinn feykna flís,
faturinn hann Óli grís.
Svalt er nú í bónda bænum
bara kynt með nokkrum hænum.
Haninn eflaust bónda bjargar.
Bóndi hrópar,öskrar fargar.
Karlinn sem á Bakka bjó,
bónda fast í hausinn sló.
Mikinn þurfti bóndi bjór
að baði loknu í mykjuflór.
Enn og aftur bóndi bíður,
bölvandi um gólfið skríður.
Skjögrandi á fætur fer,
fretandi og barmar sér.
Bóndinn heila belju át
blöndung svo úr gömlum Scout
Mikið var að beljan bar.
Bóndi þennan kálfinn skar.
Eftir miklu átveisluna
álfur sækir dans í Hruna.
Harmar frúin hrygg og leið,
hana fýsti í álfareið.