Milli fóta finnast stundum fínar sögur
langar, djúsí dónabögur
þó daman sé ei harla fögur
Fögur eru fyrirheitin fremstu manna:
Menningu og menntun banna,
mætti treysta verksmiðjanna.
Verksmiðjanna voðakraftur verður mikill
uppá sig sem yndi hnykill
-auðvaldsgróðaveldislykill
Hér er tvennt í boði:
Lykillinn að lífinu er lítils virði.
Könnun eittsinn á því gerði
& það keypti dýru verði.
Eða :
Lykillinn að lífinu er ljós í hjarta.
Óþarft er að kvein´ & kvarta
kunni maður því að skarta.
Skarta ávallt skæru, dýru skrauti
verst að ég er fól og fauti
fantur, illur róninn blauti.
Skammið mig hiklaust því ég kann þennan hátt illa.
Þá skal ég skamma þig Haraldur. Það fer best á því að fyrsta lína innihaldi sex tvíliði (12 atkvæði).
Skammast sín Farið á hástökki yfir mig. Ég beygi mig.
Skarta ávallt skæru mjög og dýru skrauti
verst að ég er fól og fauti
fantur, illur róninn blauti.
Ef til vill færi betur á þessu svona. Ég veit samt ekki með síðasta stuðul í fyrstu línu, hvort hann verður að vera framar. Það verður einhver fróðari en ég að svara því.
Skarta ávallt skæru mjög og dýru skrauti
verst að ég er fól og fauti
fantur, illur róninn blauti.
Ef til vill færi betur á þessu svona. Ég veit samt ekki með síðasta stuðul í fyrstu línu, hvort hann verður að vera framar. Það verður einhver fróðari en ég að svara því.
Of langt á milli stuðla... Betra:
Skarta ávallt skæru mjög og skrýddu nauti
verst að ég er fól og fauti
fantur, illur róninn blauti.
Blautir sokkar bera mig á báðum fótum
fylgja mér sem fræ að rótum
framtíðina saman mótum.
Móta hljóður magnað ljóð úr möl og grjóti.
Skjóta þó ég hótun hljóti
hnjóti um leir og einn tveir blóti.
Blóta, ragna, bít á jaxlinn, bölv´ í hljóði;
suðar fluga, öll á iði,
ekki lætur mig í friði.
Friðinn ekki færir Kana forarsetinn
veill á geði víst er metinn
varla þykir skárri Bretinn
Bretinn fretar byssum sínum bísna rogginn
óvinur er hýddur hogginn
hermdi mér um daginn Mogginn
Moggalygar lastafullra lítilmenna;
öll þau skrif úr eiturpenna
ætti strax að ríf´ & brenna.
Brenna skulum bækur og svo blöðin kokka,
yfir glóðum ilminn lokka,
og svo skálum - hér er bokka!
Bokki mátti dúsa'í dimmum, djúpum brunni,
hrista sína hringa kunni,
hafði blað í sínum munni.
Munngælurnar magnað er að mega stunda.
Sig er mikilvægt að vanda
vel svo megi að þeim standa.