ræna vistarverur SS-mannsins Sigmund/Raspútín. Þar fannst ýmislegt, t.d.
frumgerð Landnámu, Gauks saga Trandilssonar óstytt, myndir frá bleika tímabilinu hjá Picasso (sem lengi hefur verið reynt að þegja yfir) og síðast en ekki síst lítill járnbikar merktur INNRI.
Athyglisverðast þótti Franz þó að undir kodda SS-foringjans var
að finna frumgerð að bókinni Tinni í Waffen SS, en hana hafði þýska áróðursmálaráðuneytið ætlað að gefa út vorið 1939, en Martin Borman týnt á fylleríi. Hafði andað frekar köldu milli hans og Göbbels eftir það.
höfum við afhjúpað helst njósnara vesturlanda í Þýskalandi. Hefði Sigmund/Raspútín ekki náð þessari Tinnabók af Bormann þar sem hann lá dauðadrukkinn á veitingahúsinu Gelti nasistinn hefði hún komist í dreifingu. Og guð hjálpi okkur þá."
Franz batt Helgu nakta uppá vegg og hellti skota í glas sitt. Sagði í hæðnistón við hana skál og glotti. Kveikti á sjónvarpinu og lét á fréttir.
Hann var afslappaður í drykklanga stund, þegar að síminn hringdi. Hann lyfti tólinu sagði ekkert bara hlustað röddin á hinum enda símtalsins sagði:
"Einar gamli Olgeirsson" sagði Franz himinlifandi. "Hvað ert þú að gera gamli kommadindill. Ég hélt að þú værir í bresku fangelsi".
Já ég var það en braust út með her mínum og stefni sjálfur á einráð. Ég hef nefnilega fundið hin týnda guðlega hlekk með því að gera mig að samlífsveru kartaflar. Mínir nýju ofurkraftar saman við gáfur mínar og nýja jarðeplaher minn munu gera mig ósigrandi. HAHAHAHAHAHA
Fyrst mun ég byrja á að ráðast inní
Þykjustunniland". "Ha ha ha, alltaf sami brallarinn", öskraði Franz af hlátri,
"Þú, Brynjólfur Bjarnason og Sigús Sigurhjartarson. Þvílíkur jarðeplaher." Síðan sneri hann sér rólega við enda fann hann kaldan gust frá hægri hlið. Í dyrunum stóð
Gregor, en hann hafði skroppið frá til að ná í rjómaost til að borða með Ákavítinu, var hann lafmóður að sjá og augljóslega brugðið, hann hikaði augnablik en stundi svo:
"Þau tíðkast nú hin breiðu spjótin". Svo féll hann fram fyrir sig dauður, en í baki hans stóð hnífur
, nánar tiltekið Svissneskur Alpahnífur og var augljóst hver hér hafði verið á ferð, leit hann út í horn og sá að Helga hafði sloppið og