Jafnvel mætti líkja því við sjálf-vistun sem við þekkjum úr sumum ritvinnsluforritum. En munurinn er sá, að ef forritið myndi hegða sér eins og heilinn myndi það segja við mann, "heyrðu góði, það er til nákvæmlega sama skjal hérna sem var vistað fyrir löngu síðan, þú hlýtur að vera að skrifa aftur það sama".
Já eða eitthvað svoleiðis.
-
Sama hvað veldur, þá er Dejá Vu alltaf jafn óþægilegt.
Það sem mér finnst undarlegast er að manni finnst ekki einasta að maður hafi upplifað hlutinn áður (vitandi fullvel að sú sé ekki raunin) en veit samt sem áður hvað gerist næst.
Þetta er best útskýrt með eftirfarandi dæmi:
Einu sinni þegar ég var um það bil 8 ára voru frænka mín og dóttir hennar (jafnaldra mín) í heimsókn. Við sátum fjórar í stofunni; ég, jafnaldran, frænkan og mamma. Mamma og frænkan voru að sötra á kaffi og borða koníakshringi (konfekt sem var/er sjaldgæft á Íslandi).
Um leið og ég teygi mig í einn koníakshring skellur yfir mig vissan um að þetta hafi gerst áður. Gott og vel, gæti hafa gerst. En um leið vissi ég að jafnaldra mín myndi líka teygja sig eftir koníakshring og þá ætti ég að segja „Eigum við að fara niður að leika“ og hún myndi jánka því.
Eins og ég væri að horfa á bíómynd sá ég jafnöldruna teygja sig eftir koníakshring, ég heyrði í sjálfri mér segja „Eigum við að fara niður að leika“ án þess að hafa ætlað mér að segja það... og jafnaldran að sjálfsögðu jánkaði.
Önnur svipuð atvik hafa komið fyrir mig, en verst fannst mér „tvöfalda Deja-vu-ið“ ´:
Þá var ég að lesa bók sem ég vissi með fullri vissu að ég hafði aldrei lesið áður. Allt í einu kom yfir mig Deja vu og ósjálfrátt sló ég í bókina og sagði upphátt: „Þetta hefur gerst áður!“. Ég hafði varla sleppt orðinu þegar önnur Deja vu tilfinning helltist yfir mig, að ég hefði einhvern tímann áður slegið í bókina og sagt nákvæmlega það sama. Með öðrum orðum, ég var ekki að upplifa augnablikið í annað sinn, heldur i þriðja sinn.
Einmitt þessi tilfinning, að finnast maður vera að horfa á sjálfan sig utan frá, það er það óþægilegasta. Á tímabili í sjöunda bekk var þetta stöðugt að gerast, og á meðan það leið hjá var ég eins og hálfgerður zombie. Ef ég var í skólanum þurfti ég að fara inn á klósett og sitja þar í langan tíma á meðan tilfinningin dofnaði, og einu sinni eða tvisvar var þetta svo sterkt að ég kastaði upp.
Það er ömurlegt. Mínar innilegustu samúðarkveðjur Tina, þótt seint komi. Starir þegjandi út í loftið
Úff þetta kemur fyrir mig tvisvar á dag... Orðinn frekar þreyttur á þessu...
Það er hægt að koma sér í stöðugt Deja Vu.
Prófaðu bara að drekka 12 espresso bolla og þá veistu hvað ég er að meina.
Nei, veistu - ég held að ég sleppi því.
Sleppir takinu
Augljóst er að Deja vu getur átt sjer stað af völdum tímavjela Ljómar upp og veltir fyrir sjer að skreppa aftur til nokkurra atburða á nýliðnu ári.
Mín kenning er að í Desja vúi er maður að upplifa eitthvað mjög svipað sem maður hefur upplifað áður. Maður man það ekki, því það var eitthvað smávægilegt þetta sem maður upplifði áður. En það er þarna í undirmeðivitundinni. Örlítið.
Ég fæ stundum Vúja De þessa undarlegu tilfinningu að atburðurinn hafi aldrei gerst áður...
Ég fæ stundum Vúja De þessa undarlegu tilfinningu að atburðurinn hafi aldrei gerst áður...
Vá, þegar þú minnist á það þá er ég einmitt að finna fyrir þeirri tilfinningu núna!
Ég þjáist eiginlega af blöndu af minnisleysi og deja vu: Mér finnst eins og ég hafi gleymt þessu áður.