Nú er rok í Reykjavík -
ruslapoki flaug um.
Teppist kok og flettist flík,
fjúka lok af augum.
Hér er vísa sem þjáist af ofstuðlun. Til skýringar á "þrýstihólknum" sem talað er um þá er þar átt við þotur þær sem flytja oss til Orlando og Kanarí-eyja
Fljúga pokar, flýgur fólk.
Flýja þoku í þrýstihólk.
Þýtur vindur þökum í.
Þreyjum vetur enn á ný.
Snjóa núna snjókornin
snerta brúna hárið
misstei trúna marteinn minn
mundu lúna sárið
þetta er náttúrulega bull (og ofstuðlað en hvað um það :)
Ísabella brunar ummm
blístrar hátt, ei hopar.
Hefur ekki hægt sig um
hlær vindátt og ropar.
Það var nú strax á tímum síðrómantíkunnar sem að bragarhættirnir hættu að vera gersamlega heilagir. Grímur Thomsen var vel lesinn maður og var einna fyrstur til að fórna bragarhættinum lítillega fyrir gott efni vísunnar. Þó ætti etv að nefna Jónas H sem gott dæmi um mann sem semur allt sitt bragfræðilega fullkomið..en efnið er hinsvegar undantekninga lítið hundleiðinlegt (Ó, fagra fjall..blabla) og er hans minnst að mínu mati sem bragfræðisnillíngi sem samdi leiðinleg ljóð...og hananú!
Er þetta ekki frekar dæmigerð skoðun þeirra sem ekki ráða við reglurnar?