Volaða land,
horsælu hérvistar-slóðir,
húsgangsins trúfasta móðir,
volaða land!
Tröllriðna land,
spjallað og sprungið af eldi,
spéskorið Ránar af veldi,
tröllriðna land!
Hraunelda land,
hrákasmíð hrynjandi skánar,
hordregið örverpi Ránar,
hraunelda land!
Hafísa land,
ískrandi illviðrum marið,
eilífum hörmungum barið,
hafísa land!
Stórslysa land,
fóstrað af feiknum og raunum,
fóðrað með logandi kaunum,
stórslysa land!
Blóðrisa land,
mölvað af knútum og köglum,
klórað af hrímþursa nöglum,
blóðrisa land!
Vandræða land,
skakt eins og skothendu kvæði
skapaði Guð þig í bræði,
vandræða land!
Drepandi land,
búið með kjark vorn og kjarna,
kúgandi merg þinna barna,
drepandi land!
Drepandi land,
hvað er það helzt sem þú safnar?
Sult vorn og örbirgð þú jafnar,
drepandi land!
Vesæla land!
Setið er nú meðan sætt er,
senn er nú étið hvað ætt er,
vesæla land!
Hrafnfundna land,
munt þú ei hentugast hröfnum?
Héðan er bent vorum stöfnum,
hrafnfundna land!
Þetta ætti að tryggja mér sess í Þjóðargrafreitnum!
Það er verðugt viðfangsefni að finna botn við þennan fyrripart. Hann er þó fulllangur fyrir minn smekk.
Mættum við fá meira plís?
men! ég gæti hneggjað!
þetta er megamasterpís
meiriháttar geggjað
‹Glottir glórulaust út í myrkrið›
(til að fyrirbyggja allan misskilning þá er þetta kvæði eftir mig, þ.e. manninn á myndinni)
Nú er það þú Matti sjálfur og ekki enn búinn að jafna þig eftir frostaveturinn hér í den'.
(Nú þykir mér Matthías dreifast víða. En bragarbót má finna á slóðinni þessari hér:
http://www.skaldhus.akureyri.is/mj-voladaland.html )
Mikið vasast manna fas
millum glasa sinna
Matthías í málin las
mátti þrasið finna
skál, amen!
hvalir brátt feigir og hnýsa
hringa sig um landið Ísa
stúlkur þeirra bíða og skvísa
sem munu aðalréttinn prísa
Þar sem Matthías átti ljóðið sem Glúmur sendi okkur hér í upphafi datt mér í hug að senda hér inn ljóð eftir Bólu Hjálmar sem fjallar einmitt um Matthías Jochumsson:
Matthías skrifaði ritdóm um Símon Dalaskáld og minntist á að þrátt fyrir allt mætti finna gullkorn innan um hjá honum, Bólu Hjálmar var ekki sáttur
Flest verður lærðum að féþúfu núna,
frárdráttargatan þótt tæp sé og mjó.
Náman er auðug, við niðurgangsbrúna
neitt þarf ei grafa, hún sjálfkrafa spjó.
Mundir og varir við fjáraflann fiðra,
svo fyllist hin nafnkunna geistlega hít.
Guðspjallasnakkur í Gufuvík syðra
gullkornin tínir úr Símonar drít.
Mattías í Köben keypti
konu, hvílíkt indælis þrumuskuð.
Orðin ljóðsins einnig steypti.
Ó Guð vors lands, ó lands vors guð.
(Ljóðið ort út frá því sem sagnfræðingurinn, heitir hún ekki Þórunn, sagði um bréf sem hún fann frá Matta til fóstru sinnar um portkonur í útlöndum. Ritstjón komst yfir bréfið og birti)
Eitt orð getur í eyju, gnægtalandi breytt
eins og magn býr til rigningu úr skúr
vindur getur öllu vissulega um koll þeytt,
varúð skal höfð þegar áð er í óseldri BÚR,
hve oft fengu einkavæðendur einstakan díl
eins og með Þormóð Ramma, SR og ****Banka,
hve mörg atkvæði má höndla sem skríl,
hvernig leysum við alla lífsins þanka