Búkinn stæli, brjóstið þen,
bumbu vil nú eyða.
Burt með ístru, burt með slen
burt með svkapið leiða.
Það þykir alla jafna hljóma best að hafa stuðlana í hákveðunum í 1. og 3. lið í svona vísum, þá eru stuðlarnir s.s. í þeim orðum sem mestur þungi er lagður í við lestur (hástuðlað) - þó að fleira sé rétt. Þótt orð hefjist á "L" í sinni hvorri línunni utan stuðla þá er það ekki ofstuðlun. Þegar þau eru orðin fleiri fara hlutirnir að fara á heldur grárra svæði finnst mér. Mér hefur alltaf þótt fara illa á slíku þótt svoleiðis nokkuð teljist kannski ekki hreinræktuð villa (að ég held) sést það sjaldan hjá reyndum hagyrðingum.
Árans leiði, allt er svart
úti lækkar sólin.
Júlía með brosið bjart
bræðir gömlu fólin.
Út'er þoka, þyngist geð,
þætti stórum betra,
ef að penna mínum með,
má þér botninn letra.
Búkinn stæli, brjóstið þen,
bumbu vil nú eyða.
Svo mig þekkist prúð og pen,
en pastursmikil bleyða.
Hér er enn einn:
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman.
Mikið er ég annars ánægð með undirtektirnar sem þessi þráður fær. Botnarnir eru hver öðrum betri.
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman.
Bar'ún innri finni frið
fórni öllu saman
Þetta er líka fín hugmynd fyrir mig og hina ræflana.
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman.
Hundsa sífelt, heimsins frið
hefndir safnast saman.
Hér er samhengið ekki mjög mikið án sæmilegs skammtar af hugmyndaflugi.
Þetta er líka fín hugmynd fyrir mig og hina ræflana.
Þú er mér þó langtum fremri, þar sem þú getur botnað; ég kemst aldrei lengra en að miðju.
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman.
Ef kökuáti gefur grið
gildnar minna daman.
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman
Biður um guðs grið
grennast vill daman
Kaffi teyga, köku bryð
kárnar meyjar gaman.
Þessi er dýrt kveðinn hjá þér... er þetta ekki efni í innrímsbotn... (aðeins að teygja hljóðið í teyga og þá passar það)
Kvíslar heyjar kom ei við
kannske sveiar daman
eða aðeins dónalegra, ég gat bara ekki staðist þetta:
lappir sveigjast ljúft við kvið
ljúft við beygjumst saman
Þetta er líka fín hugmynd fyrir mig og hina ræflana.
Þú er mér þó langtum fremri, þar sem þú getur botnað; ég kemst aldrei lengra en að miðju.
Meyju sem að miðju fer
og mælsku hyggur þrotna.
Telur einhver eftir sér
í henni að botna?
Nú hef ég hnoðað saman limru, sem ég vil gjarnan vita hvort er rétt kveðin. Hún er auðvitað á limruþræðinum en ekki hér.
Einn fyrripartur til:
Gnauðar vindur, gránar hár
gamlast blómarósin.
Gnauðar vindur, gránar hár
gamlast blómarósin.
Alltaf reddý, alltaf klár
alltaf sama drósin.
Gleymdi fyrripartinum.
Fyrripartar finnast hér
fáir mjög og rýrir.
‹Veltir fyrir sér að botna eigin botn, en botnar svo ekkert í sjálfum sér og ákveður að gefa öðrum tækifæri›
‹hættir að kíma› Nei nei Júlía ekki þú heldur greyið hann Sauða-Mangi sem er að misskilja þráðinn.