Tíminn hann líður og líður
Og Ljón Baldvin ríður og ríður
Ef skrifar hann bréf
Ég ráð ekki hef
Til stúlku sem eftir því bíður
Fyrir Landsdómi kjagar einn krabbi,
svo kátlega spaugsamur Dabbi,
á ská út á hlið
og skirrist ei við
þótt skuldsettan pöpulinn gabbi.
Alltaf ef illa mér gengur
andans er burtu minn fengur
Ég sem bara ljóð
lygin og góð
og ljóma sem saklaus hér drengur
Spáin er köld helgin heit
helst ef menn ferðast í sveit.
Sumartíð og sól
semsagt eigi jól
og túnin með beljur á beit.
Beita fyrir blíðar hrundir
brókarlausar vilja stundir
vín í dall
víf fær skjall
og vilja henni liggja undir
Bagalegt er Bölmóðs ljóð
brundi þakið forljótt fljóð
öngva fyrir andans gift
okkur hefur yfir lyft
Lánlaus þessi Lútar þjóð
það vill svo skemmtilega til að daginn sem elsti bróðir minn er 65 ára stendur til að heimurinn líði undir lok. því þetta:
Hálf-sjötugir sýnast menn fróðir
og sjúklega vitrir og góðir.
Þótt veröldin farist
skal vasklega barist.
Ég veit að þú stendur þig, bróðir!
Líkt og svo oftlega áður
(alls- bæði fullur og -gáður)
laumast ég ég inn
á limruþráðinn
því það er svo líflegur þráður.
Hér var eitt sinn ver sem hét Blær,
og víst var þar líka hún Blær.
Er ver hitti mær
var vegurinn fær
nú vanfær er sannlega Blær.
Kvala- með -losta var kona
hún kom bara strax sí svona
það nægði að klapp'enn-
i, koma við hnappinn
hún kom alltaf strax sí svona.
Kolbeinn var kominn í svaðið,
kútveltist fullur um hlaðið
og fann enga fró
fyrr en hann dó
ofan í Bændablaðið.
Blaðið ég fann og svo fletti
upp fréttum er lá úti á bletti,
það seig svo úr greip
er syfja mig greip
nú er á því kúkur úr ketti.