Friedhof:
Insbesondere in Zeiten erhöhter Sterblichkeit (infolge von Seuchen, Hungersnöten, Kriegen etc.) gerieten die Kirchhöfe schnell an ihre Kapazitätsgrenze, so dass Umbettungen halbverwester Leichen und die ständige Öffnung der Gräber für anhaltende Geruchsbelästigung und gesundheitliche Gefahren sorgten. Pestfriedhöfe weit außerhalb der Siedlungen sollten zumindest die ärgste Gefahr eindämmen. Die Anlage innerstädtischer Friedhöfe wurde später aufgegeben: Zentrale Friedhöfe außerhalb der Stadtmauern, die vom Standort einer Kirche unabhängig waren, wurden vereinzelt bereits zur Renaissance, verstärkt ab 1750 und im Verlauf des 19. Jahrhunderts dann flächendeckend geschaffen. In Preußen war durch § 184 des Allgemeinen Preußischen Landrechts festgeschrieben worden, dass innerhalb bewohnter Gegenden keine Leichen beerdigt werden durften.
Þess skal víst geta að pedían lánaði mér þetta með hljóðlátu samþykki. (Þó höfundurinn sé dauður í bartheiskum skilningi)
Hvaða lenska er það að vera með hvers kyns nafnorð með stórum staf? Skildu þeir ekki þegar Kant sagði að virðing gæti ekki verið borin fyrir hlutum eða fyrirbærum, þó vissulega gætu hlutirnir eða fyrirbærin vakið vissar tilfinningar, svo sem undrun, aðdáun eða ótta.
Eftir stendur að það þarf að hringja í þýsku menntamálagelluna og koma þessu á hreint áður en frekara tjón hlýst af. Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér
Klórar sér í höfðinu Hvers konar þráður er þetta?
Mér datt í hug að velta (að vísu í fávisku minni) upp málfræðilegum spurningum er lúta að síðprússnesku. Er skýring á þessu svo sem allt tengt anda þó hlutlegt sé njóti stórra stafa?
Þetta er nú ekki torskilið er það?
Ef spurningin er þessi:
Eiga öll nafnorð í þýsku að vera með stórum staf?
Þá er svarið já.
Þetta var nú ekki torskilið, eða hvað?
Jú, það þótti mér. Enda ekki venjan að segja Blesi, nema í Evertínusarlandi mögulega.
Eru aðrar tungur með svipaðar reglur sem þú hefur fregnað af?
Ekki venjan að segja Blesi? Hvaðan kemur þú eiginlega? Klórar sér í höfðinu
Og hvað er Evertínusarland?
Sé Blesi nafn hestsins, er eigi nokkuð því til fyrirstöðu, að rita nafn hans með hástaf fremst. Þess utan voru nafnorð einnig rituð hástöfum í íslenzku, fyr tiltölulega skömmu síðan. Hugsanlega gætum vér þá tekið þann stíl upp, til hátíðabrigða. Þakka yður hugmyndina, Kífinn.
Ekki venjan að segja Blesi? Hvaðan kemur þú eiginlega? Klórar sér í höfðinu
Og hvað er Evertínusarland?
Svar 1: Nei, skepnur heita ekki hástöfum.
Svar 2: Ég kem frá Íslandi, nánar tiltekið frá landnámsstað Golla A. veltir því fyrir sér hver næsti landnámsstaður verði?
Svar 3: Ég taldi það til þinna átthaga. Eða búið þér á lénslóð?
Velkomið Fergesji, hvað er skammt í þínum huga hvað þetta mál varðar? veltir því fyrir sér hversu aldinn aferganskji konungur/kanslari/forseti/allsmálaráherrann er og hví hann þekki íslensku aldna?
Vér könnumst við aldna rithætti þar eð vér höfum lesið slík rit, en þau voru algeng í voru ungdœmi. Hvað nöfn snertir, þá lærðum vér, að rita bæri öll sérnöfn svo, að hástafur væri fremst, og gilti þar einu hvort um væri rætt, menn, málleysingja, plöntur eður landsvæði.
Skepnur heita víst hástöfum, og hafa alltaf gert, beri þær sérnöfn.
Vökvar Pottfríði, pottablómið sitt
Fyrst verið er að tala um stóran staf: Það er allt of algengt að hér á þessum frábæra vef séu settar upp fyrirsagnir þar sem öll orðin byrja á stórum staf. Það er ágætt að fólk sé vel að sér í enskum stafsetningarreglum, en þær gilda bara á ensku.
Á íslensku eru fyrirsagnir bara með stóran staf í fremsta orði og sérnöfnum.
Heyr, heyr! Sýnir Regínu Pottfríði
Skepnur heita víst hástöfum, og hafa alltaf gert, beri þær sérnöfn.
Fyrirgefðu Texi, ég var bara að kífa.
Roðnar óstjórnlega og borar annarri stórutánni ofan í gólfið meðan hann býður Blesa töðu og Pottfríði niturríka mold
Hlær hástöfum.
Og finnst þetta þó ekkert fyndið.
Hrökklast aftur á bak og hrasar við[/s]
Eigum við ekki fyrst að spá í hnignun íslenskrar tungu áður en við förum að hafa áhyggjur af þýskuni?