Skrítin finnst mér Kífinn karl
kostulegur stundum.
Ósköp líkurJakob jarl
jagast á mannafundum
Fundi hef ég setið sár
sitthvað haft mig frammi.
Nagað smá í nammi
niðurlútur agnarsmár.
Smár ég geng um gleði dyr
gæti að flestum siðum
mig um aldrei stendur styr
strýk ég aldrei kiðum.
Kiðum oft um kviðinn strauk,
Kargur óðalsbóndi.
Að nefi bar svo nettan bauk
og niður dalinn góndi.
Góndu menn þar gimpið á
gerandi allt vitlaust.
En ef það væri ekki þá
allt hér væri litlaust.
laus við sóma laus við allt
laus við sið og príði
öllum held að karlinn kalt
kerlingunum sýni frímerkjasafnið. ríði
Frímerkjasafnið sýnir hann
á sængurkanti.
Ungmeyjarnar æsa kann
þótt Eros vanti.
ATH: Keðjan slitnaði hér að ofan, þarsem lappi var alltof seinn með sitt innlegg.
Þar hefði átt að byrja á orðinu ´sjatna´. Það er því bezt að bauna aðeins á karlinn, fyrst hann er í færi:
Fundvís mjög á reiti rugls
ritar háa stafla þrugls
frændi krummo kynjafugls;
karlinn seint mun batna.
Í hans kvæðabrunni seint mun sjatna.
En – við skulum samt sem áður tvinna saman þráðarendana sem bættust við í kjölfarið:
Vanti manndóm mitt í kafi,
mjög skal beita natni,
svo í ástar-ólguhafi
aldrei framar sjatni.
Sjatna ört mín ást á svanna
ætíð vann,
ef ég kemst því að, að hann
ei yrkja kann.
Kanna má nú kynstrin öll
og komast að niðurstöðu
Slær bláma nú á fjarlæg fjöll
og fjós og gamla hlöðu?
Hlaða-bók-stafs-bálkur-laga
blóði-merkir-landa
Blaða-grein-máls-gróu-saga
góði-vinur-fjanda
Fjandinn er með fjögur horn
og fork úr brennisteini.
og sautján tær og tvö líkþorn
og tönn úr mannabeini.
Mannabeinin má hún naga
milli hátíðanna.
Grýla sér nú góða daga
af græðgi víkinganna.
Víkinga vígbúinn her
villtist jú beint upp á sker.
Brutu skipið í spón
og þeir skuldsettu Frón
og skuldirnar lenda á mér.
Mér í huga heilög jól
hátíð frelsis tíða.
Allt hið fagra óskin ól
ómin ljúfa blíða.
blíðust orðin berast mér
í bóli þá er nakinn
vandamálið einatt er:
með öskrum loks er vakinn
Vakandi enn, en veit ekki hví.
Mín veröld er slabb og hálka.
Höfuð mitt ergja óveðurský,
frá enni og niðrí kjálka.
Kjálkafjörður fyrir vestan
friðarreitur besti,
þar sem Ísland unað mestan
ætlar hlewagesti.