Mín er Kölska sálin seld
sú var léttvæg byrði.
Enda var hún, að ég held
ekki nokkurs virði.
... verð að koma því að að þetta er flottasta vísan sem ég hef séð í allan dag!
‹Ljómar upp› Ég þakka hólið. Það sýnir sig greinilega að skáldagyðjan er manni hliðhollust fyrir hádegi. ‹Glottir eins og fífl›
Sammála... Skál
Arnarhreiður upp við kletta
ýtir rokið hressa.
Laust það mun að lokum detta
og ljúka vist sem klessa.
,
Klessa gefur ljótan lit
læðist eins og mugga
ógeð skitu dúfna dryt
dynur hér á glugga.
Glugga kemur gægir brátt
gengur milli húsa
mun ef sínum heldur hátt
á hrauni bráðum dúsa.
Dúsa má ég drukkinn enn
duflandi við skjáinn,
þangaðtil ég sjálfsagt senn
sofna útí bláinn.
Dússabar í Borgarnesi
bindur lífsins reim.
Grimman þangað ber mig Blessi
en blíðan aftur heim.
Núnú
Blá inn kom en brún út gekk
úr bekkjum ljósa
á endandum fór yndi drósa
að ósa.
Ósa dregur áin breið.
Ósamstætt er parið.
Ósanngirni öll er leið.
Ósar kertaskarið.
Kertaskarið ketti svarið
krúnu hefur trúnaði.
Karla barið kvennafarið
Kalli gamli múnaði.
„Moon“ á ensku merkir víst
mánann okkar væna,
sem endalaust um okkur snýst,
eins og gömul hæna.
Hæna að sér fögur fljóð
finnst mér vísast mætti
með því að yrkja um þau ljóð
undir rímnahætti.
Rímnaháttur rosa góður
roða slær á Dyngjufjöll,
út á sundin horfi hljóður
hægt að berast ölduföll.
Öldufall og Akrafjall
öskukall með trega;
hor og gall úr hrákadall
hirðir allavega.
vegalaus með vol og raus
vont sér kaus í lífið
það er maus að hengja haus
heimskur fraus við vífið
Vífin skaltu varast milli tíða.
Vilja öllum gjörðum þínum ráða.
Best þó er nú barasta að hlíða.
Bara til að stöku sinnum fá'ða.
Fáðu þér úr flöskunni
fagurt tár þar leynist.
Í eldinn svo úr öskunni
okkar stefna beinist.
Beinast liggur við að væla
veslast upp og deyja.
Er þó verra'í yndi'að pæla
efast lítt og þegja.
Þegjandi með þunga brá
Þvörusleikir stendur;
megnar taki naumast ná
þó noti báðar hendur.
Hendur þreifa, þukla spá
þyngist andardrattur
langar flestu að liggja á
loksins dey svo sáttur.