Villtur ráfa á röngum stað,
ræfilslegur dóni,
með engan penna' og ekkert blað
yrkir þessi róni.

Róni einn um götur gekk
gegnum blautur,
Enga þekkti fallinn fékk
frægðarnafnið Stautur.

Stauta hérna stökur við
strembnar eru bögur
ef skrifað rétt af skálda sið
skapast vísa fögur

Fögur ljóð og litil stef
lömgum gleðja hugga.
Oft á tíðum heima hef
hlerað stef við glugga.

Glugginn mikið mæddur er
myrkur er á kvöldin.
Dofnar ljósið dimmir hér
draugar taka völdin.

Völdin Hlebbi glaður greip
gerist illur kóngur
svo í Gínu kallinn kleip
en kellingin var honum sleip.

Sleipar kellur sleppa burt
sligast tökin kolröng
gildnar verða gellur kjurt
grípa má í handföng

Hjá föngum er réttlætið ranglega þekkt
sem reiðigjarnt hefndarverk, barið og svekkt.
Vondslega hefur þá veröldin blekkt
og vísast mun dómnum aldregi hnekkt.

Hnekkt var í héraðsþingi
hænsna og fasana dóm.
Dómarinn Sladoval slingi
slangraði, flaskan var tóm.

Tóm var flaska, tómt var hús.
Tómur haus á herðum líka..
Klárast spríri, klárast bús
Klárast fé hjá Björgólf´ ríka.

Ríkisins stjórar nú reiðinnar býsn
rausa um hvers annars sakir.
Virðast þeir stjórnast að valdanna fýsn.
Vondir og heimskir og slakir.

Slakir þú keppi af slátri í mig,
slokra ég glaður og kyngi.
Ríð síðan gamalli rækju á slig
og reiti' af mér sögur á þingi.

þingi vil ég þessu spá
það mun fríið hafa
fram á vorið fíflin smá
fá þó víst að lafa.

Lafafrakkar leyna því
sem lenti brókum ofaní
og stjórnin situr stikk og frí
og starir spákúluna í.

Í mér blundar ennþá smá
ofurlítil vonarglæta.
Þó nú skyggir þokan grá
þá má lengi mjög slæmt, bæta.

Í dag er bjart til fögru fjalla
á fannbreiðuna hvítu ljóma slær.
Sól í heiði, klukkur kalla
kirkjugesti,nær og fjær.

Bæta þarf bögu vanda
bráður er kappi
stökk yfir stöku Anda
strákurinn lappi

Lappir mínar lítið fékk
langan dag að nota.
Eilífðina ekkert gekk
utanvert að rota.