,
Brotnar aldan hafs við hlein
hátt að bjargi skellur
Þung er hrannar mögnuð mein
margur halur fellur.
Fellibylur fárveðurs nú geysir
undir niðri engin veit
hvort einhver vandan leysir.
Leysir niður Bjarni brók
bjargar sér frá voða.
En maga kveisan jafnan jók
jukkdrullunar hroða.
Hroðalega leiðast mér
öll lífsins mál.
Allt til fjandans farið er,
í fokking bál.
Hroðalega-er landa tamt
lesti-á aðra-að hengja
Voðalega-er vandasamt
vesti mín-að þrengja
Bál er nú og blóðugt
berst ég hratt í vindi.
Hef ég séð margt hróðugt
hátt af fjallatindi.
Þrengir nú að þvengur
þvalur hraðar syndi.
Horfir horfinn drengur
hátt af fjallatindi.
Fjalls á tindi hanmra háum
hrýfur skapið fögur mynd.
Í órafjarlægð blikar bláum
blæ á tjörn og heiðarlind.
Lindin tær sem tunglskinsljós
tindrar ljúfur þeyr.
Lítil, vesöl vetrarrós
visnar, hnígur, deyr.
Deyr á týru lítið ljós
logar,ekkert meir.
Eins er það með rauða rós
rótfasta í leir.
Leirinn holar lítill dropi,
það löngum hefur ýmsa blekkt.
Ekki er furða að undan hopi,
enda varla þægilegt.
Þægilega þessi´er ort
þarna hjá mér.
Skáldalega skorinort
skálum þá hér!xT
Hér vil ég gagn og gaman
gera ljóðstef að mínu.
Þar geta safnast saman,
sandkorn í einni línu.
Lína fyrst í ljóði er
læðist önnur fögur
Svonæst þriðja sæmir kver
seinust númer fjögur
Gjögur, Horn og Hælavík,
hlið á vítis gafli.
Gott er að vera liðið lík
og liggja þar í skafli.
Skafla fennir skulda í.
Skömm er á að líta.
Fasteignirnar fyrir bí.
Flestir út´ að skíta.
skíta á sig skrattar þeir
er skattinn hirða
þá ætla ég að erta meir
og ekkert virða
Virðist mér sem veröldin
í vonum málum lent sé.
Þeir fylltu fyrrum keröldin
sem flýja nú með sitt fé.