Dásamlegt! í draumi þú
dansaðir við mig í nótt.
Sárlega þín sakna nú
samt þó hittumst fljótt.
Næ ég ekki nefið þitt
nú um sinn að berja
augum ljúfa yndið mitt
og ástar minnar ferja.
Uppdrættina að því rissa,
ákaft legg því grunn;
varir mínar vilja kyssa
vanga þinn og munn.
Hjarta mitt er hérumbil
hálft í sundur klofið
Ástin, hana ekki skil
allt mér virðist dofið.
Vá, var ég fullur í nótt eða hvað?
Ég var of seinn að setja þessa inná kveðist á þannig að ég ætla að dirfast að endursetja hana hingað inn.
Drýgja vil þá dýrðarstund,
dvelur þú hjá mér.
Trúa vil að tík mun hund,
treysta fyrir sér.
Hjarta mitt er hérumbil
hálft í sundur klofið
Ástin, hana ekki skil
allt mér virðist dofið.
Vá, var ég fullur í nótt eða hvað?
Litla krútt!
Núna áðan bjó unnusta mín til pottrétt handa mér. Af því tilefni smeið ég þennan óð til kvenna:
það er eitthvað þegar brosir kona
þiðnar hjarta flestra fljótt
frónsins meðal sona
Ég myndi eflaust mikið betur,
mæra þig í orðum.
En ekkert lest þú eftir mig
og aðeins þar við þorðum.
En líkt og einhver áður sagði,
einu sinni´ í denn.
Einn er sá er öllu ræður,
engu ráða menn.
Hef mikið hugsað og komist að þessari niðurstöðu um eðli ástarinnar:
Kannski er ástin klám og spaug?
Kannski er ástin prump og fjas?
Kjaftæði sem kvenþjóð laug.
Svo karlmenn henni gæfi í glas.