Dætur þessa dapra manns
dufla við á kvöldum
mannin saug hún móðir hans
margan fyrr á öldum
Öldum saman í okkar heim
allar konur lutu
Körlum sem að þrykktu þeim
þangað til þær gutu.
Getur skeð að guð sé til,
gamlamenni vona.
Feigur víti frekar vil,
fæst þar lauslát kona.
Konan mannsins kyndir bál
kaldlynd þó í eðli
þungt hún þjakar hennar sál
þráin eftir seðli
Konan mannsins kyndir bál
kaldlynd þó í eðli
þungt hún hennar þjakar sál (varð að færa þjakar um einn braglið svo þetta yrði rétt, annars snilld)
þráin eftir seðli
Seðla dýrka sumir menn,
safna líkt og óðir.
Fatta munu fíflin senn,
að fyrnast þeirra sjóðir.
ATH: Vísa Upprifins héraðofan endar á orðinu "gutu" (gjóta), en Andþór hóf annars prýðilega vísu sína á orðinu "getur" (geta).
Þetta er strangttiltekið allsekki sama orðið, svo ég leyfi mér hér að splæsa saman lausum endum . . .
Gotið læður geta víst,
gotið útúr tíkum brýst;
ungviðinu út skal þrýst,
enginn fær því nánar lýst.
- - -
Sjóðurinn fer sjatnandi,
sjenslaus staða, það er víst;
bágindin ei batnandi,
bömmernum fær enginn lýst.
Lýst mér vel á Völu Matt
vösk er talin kona.
Nær að klýfa bjargið bratt
bráðum það ég vona.
Vonarpening á ég einn
(ekki digur sjóður).
Á leiði mínu lítill steinn,
letrið: Hann var góður.
Góður finnst mér gúlsopinn
gerjaður með humli;
þegar ögn ég á mér finn,
upp skal lyfta þumli.
þumalskrúfur þykir mér
þarflegt mjög að hafa
ef að sannleik uppúr þér
ætla ég að grafa.
Grafa skal upp glingur smátt,
gamalt junk á Kili.
Kaleik vona´ að kannski brátt.,
köld mold aftur skili.
Skilið áttu skáldalaun,
skarpur er þinn penni.
Eigðu hérna eina baun,
arður vex af henni.
Henni skaltu skila aftur
skuldadagar nálgast brátt.
fylgir henni fítonskraftur
færir okkur norðanátt.
Norðanáttin napra blæs
nætur jafnt sem daga.
Þykir fáum þófið næs,
þannig er sú saga.
Ég tek Z. Natan mér til fyrirmyndar og splæsi saman lausum endum. Vísur hans enduðu á orðinu „lýst“ en Lappi gerist brotlegur og byrjar sína vísu á orðinu „Líst“ ranglega með ufsiloni. Það er tvennt ólíkt að „lýsa“ einhverju og „lítast“ vel á eitthvað.
Lýst fær enginn ljóðum þeim
lútinn sem að fylla.
Andagift spyrst út um heim
en öðru hvoru er villa.
Saga mín er svört og ljót
saga fárs og kvilla.
Saga um óþarft aukadót
því allt mitt kyn er villa.
Villur þær er vistast hér,
viljum allar laga.
Alltof gerist oft hjá mér,
þá endilega klaga!
Klöguskjóða kvartar oft
og kveinar máli höllu.
Þetta er víst þingeyskt loft,
þykir best með öllu.
Öllu snúið upp á kant,
ekkert skil ég lengur.
Orða samt er ekki vant,
enda skarpur drengur.