Gaman er að gera ljóð
gefst nú vísnaslóð
klám og níð og kerskni góð
komi hér sem flóð

Gaman er að gamna sér,
greddan hrjáir kauða.
Ennþá fjölga ýmsir sér,
yfir gröf og dauða.

Flóðið allt víst færð’ á kaf,
flesta gerði snauða.
Örk sem Nóa gvuð hans gaf,
gaf víst frest á dauða.

Dauðinn ei mér nær í nótt
nennir ei að mæta
Ef ég þangað færi fljótt
ég fjandann myndi kæta.

(Ég myndi nú kæta fjandann í þessu tilfelli.)

Að sjálfsögðu kætist fjandinn líka. ‹Þakkar Billa fyrir ábendinguna›

Kæta kölskann myndum við,
kvæðum aldrei framar;
Upp og yrkja, gamla lið!
óreynd tunga stamar.

------------------------
Mjög gott innlegg, en betra hefði þó verið:

Kæta myndum kölska við,
kvæðum aldrei framar;
Yrkja, gamla, upp nú, lið!
óreynd tunga stamar.
------------------------
Með vinsemd & virðingu - z n ó j -

Stam er mikið málhelti
munnræpu oft tefur
Oftast veldur einelti
og æsku slæma gefur.

Gefur vort orðfæri afar snautt
aumlega vísu á Lútinn
Skáldið sem orðið í blóðinu blautt
blaði með heggur á hnútinn

Hnútur góður heldur fast
heldur miklu fargi
á farminn oftast kemur kast
ef kerruflakið er of hast.

Hastur mjög er hesturinn
hristir mig og skekur,
oft mér hleipir kapp í kinn
en kæti enga vekur.

Vekur mig oft væl í börnum
vöggubörnin öskra hátt
Ef ég hefði heft með vörnum
hljóðin myndu segja fátt

Fátt er nú í fréttunun
fækkar sumar dögum,
mér er raun af réttunun
og rætnum bænda sögum.

sögu illa segja má
sést á þræði góðum
skrifar nú hann engin á
ögn af góðum ljóðum.

Ljóðasmiður lóðar saman
listagóðann blíðuóð.
Fróðleikshorn og hljóðagaman
heilla fljóðin kinnarjóð.

Kinnarjóð í krika stóð
kærleiks mærin Fríða,
hún er mikið fagurt fljóð
frænkan undur blíða.

Blíð þau eru börnin smá
brosandi þau hjala
Kötturinn er kominn á stjá
og kettlingarnir mala

Malar litla mjása
mörgum veitir yndi,
fer um ál og ása
ávalt glöð í vindi.