Mánans dagur bifast blítt
býđur fagrar sćttir
Slánans hagur lifnar lítt
líđa magrar vćttir
Böndin sléttu hafa hér
hamiđ daga mánans.
Löndin nettu sveipar sér
sólin daga fánans.
Ţađ er nú meira bulliđ ađ vera ađ skipta um fréttastef hjá RÚV.
Stefin gömlu stemninguna skapa.
Sterkt er minniđ sem ađ upp ţau vekja.
En ţađ er svona ţegar angurgapa
ţykir mál ađ breyta. En sú frekja!
Sit hér, ţađ er konjaks-kvöld,
kláravíniđ drekk.
Nú er komin önnur öld,
útborgun ég fékk.
Limru ţessa samdi ég fyrir misskilning (hvađ sem ţađ ţýđir) rétt í ţessu:
indćl er skötunnar angan
og yljar mér daginn ţann langan
fer ţrautum ađ linna
og ţvogla ég minna
ţví ţjáist af skorti á mangan*
* Íslenska orđiđ yfir frumefniđ Mn
Ástar naut ég oft og tíđum,
uns ađ ţraut mig líkamskraft.
-Gjarnan tróđ ég göndli síđum
gegnum blóđugt meyjarhaft.
GOD OF OURKNOWN OFOLD.
LORD OFOUR FAR-FLUNG BATLE-LINE
BENEATH WOHSE OWFUL HAND WE HOLD
DOMINION OVER PALM AND PINE---
LORD GOD OF HOSTSBE WITH YET.
LEST WEFORGET---LESTWE FORGET!
Eftirfarandi vísa er samin međ inspirasjón frá ţessari stórkostlegu vísu:
Er aftur sá ég öldum frá
okkar bláa land,
varstu dáin. Drúptu ţá
döpur strá viđ sand.
- Jakob Jóhannesson Smári
af Heimskringlu.net / Stefjahrun.
svanna fá ađ sofa hjá
sú er ţráin mest
(og minna áa) - alltaf má
öđru slá á frest
Fćkkar árum, förlast sýn,
flest vill ama ljá’mér;
týnast hár og töggur dvín
í tillanum framan á’mér.
villta sauđi vel má fá
á vinstristefnukveldi
gamlir úlfar ćtla á stjá
undir grćnum feldi
Lífsför mín er góđ og greiđ,
gerist fátt til tafar.
Ćvin ber mig alla leiđ
ađ endingu til grafar.
Skaufa í munn og skaft í botni
skildist ađ hún vildi ađeins
Heldur ég međ hangi drottni
en hlusta á Guđbjörgu Kolbeins
Enga vísu á ég nú í innra minni.
Á harđa diskinn held í sinni,
hugsa ţar ađ ljóđ ég finni.
Ullargođi, eđalskáldiđ,
á nú rafmćli í dag.
Honum ţví ég hampa dáldiđ,
hendi saman ţessum brag.
Ţakka vil ég ţetta pár,
ţađ mun deyfa trega.
Flóir út um augu tár,
alveg svakalega.
Skáldmćltur hann ćtíđ er
í öllu vísnahnođi
Brúkar mynd af Baudelaire
breyttur Ullargođi.
Ţessum fína ţrćđi oft ég gleymi
Ţolir ekki meira hausinn minn?
Verst af öllu vćri ţó í heimi
verđi ég ađ taka minna inn.
HÉR ER GOTT AĐ DVELJA STUTTA STUND
STĆRA SIG AF VERKUM LIĐNA DAGSINS.
EIGA GLEĐI ÁST OG FAGRAN FUND
FĆRAST AĐ Í BYRTU SÓLAR LAGSINS.