Áramótaheitin heit ég strengi.
Hefur samviskan mig plagađ lengi.
Helst ég lofa ađ háma í mig af keti,
hampa víni og ađ liggja uppi í fleti.
Betra tópak ćtla og ađ reykja,
eina nýja dýrategund steikja.
Kneyfa meira af koníaksins fljóti,
kannski draga úr gosţambi á móti.
Fullnćgingin fćst međ ţví
ađ festa mann í snöru.
Ég óska böđlum enn á ný
endalausri möru.
Ég lokafćrslu legg hér inn
á liđnu gömlu ári.
Ég ćtla nú ađ sofa um sinn
í svörtu draumfári.
Lćt ég flakka loka orđ
ţví liđiđ er nú áriđ.
Í kvöld ég rjúpur ber á borđ
og bragđa Fálkans táriđ.
Úti glymur glamurshvellur,
glitra stjörnuljósin bleik,
en mig ţjakar eyrnarhellur,
eftir sprengingu og reyk.
Loft er úti mengađ móđu
mćlir fullur liđiđ ár,
Hvar eru skáldin gásska góđu?
Gćjist úr auga lítiđ tár.
Bölli kom og Billi fór
býsna góđ ţau skipti.
Ţađ er eins og eđaljór
asnanum burt svipti.
Nýtt ár í garđ er gengiđ
gott er veđur heims um ból.
Ennţá hafa fögnuđ fengiđ
fleiri um ţessi jól?
Tóbakskorni tređ í nef,
tárast mjög og dćsi.
Međ President ég prúttađ hef,
pontu á mig splćsi.
Í mútur býđur millur tvćr,
mér ţađ vekur kćti.
úr seđlavendi varla nćr,
varaţingmannssćti.
í húsdýragarđi grútfúl skildi
og gröm viđ mann sinn Svana
ţví fjarska mikiđ Finnur vildi
fara uppá hana
(Ţađ var keyrt á bílinn minn í gćrkvöldi eđa nótt.)
Ákeyrsla og afstunga
ollu nokkru tjóni.
Allt of marga aumingja
eigum viđ á Fróni.
Ég vil leggja lagiđ til
lífs svo batni hagur:
Veiti birtu, brosi, yl
blíđur mánudagur
Ég var of seinn á Kveđist á:
Skátablćti skáldi gćti
skapađ nokkur lćti.
Skátinn sćti, frár á fćti
flýđi skáldakćti.
Af ţví hér var á ţađ minnst
og um ţađ margur bragurinn
svo endanlega indćll finnst
mér alltaf föstudagurinn
Laugardags- í ljúfum -reit
lćtur mér ađ dreyma
Unađ vekur ástin heit
og ćvintýrin heima
Lít ég yfir leiđasviđ
lúinn sit og ţegi
Af ţví hvergi gáfust griđ
ég grćt á mánudegi
Ef er gjörla út í hött
ómur brćđralagsins
verđur ekkert vođa brött
vísa mánudagsins