Lagða hafði hryssu á
hentumst við um grundir
brokkað fengum til og frá
feikigóðar stundir

Stundi rúmi stúlka í,
strákurinn tók undir,
leikur, hoss og havarí,
heitir ástarfundir.

Ástarfundi áttir þú
eldheita með Skabba.
Ólétt greyið ertu nú,
alein úti að labba.

[Ekki illa meint Barbie en mér fannst þetta passa svo vel við ástarvísurnar ykkar á öðrum stað hér á Baggalúti.]

Labba ég til lífsins yndi,
ljúfur heitir Skabbi,
þér nú segja þarf í skyndi:
,,þú ert að verða pabbi!"

Pabba Barba brýst að skjá
bögu til að gera.
Ýmsar fréttir er að sjá,
einhver fer að bera. meina auðvitað ekkert með svo óvirðulegu orði, rím réði för.

Bera ábyrgð, bera sig
bera harm í hljóði
bera poka, ber á mig
bera undir góði.

Góða besta gerðu stopp
gleymdu þrjótnum Skabba
Gleiðfættan ef gefur kropp
giftstu Barbapabba.

Eitthvað einkennileg málfræði þarna á ferðinni en ég er svo drukkinn að mér er sléttsama.

Sjitt er sannarlega rétt
svona ætti að banna
þetta fannst mér furðufrétt
ég flakki milli manna.

Manna gaman mest þú ert
mærin granna.
Þín ég teldi væna vert
vé að kanna.

Sligast undan eigin fýsn
einhver gestur
felur andlit, en þau bísn!
Er ‘ann prestur?

Prestur hyggur falskur flátt
fretar andans maður.
Gestur jafnan hefur hátt
hrópar dóninn graður.
‹Þetta voru sléttubönd á gamla, lága verðinu, og hljóma því svo:›
Graður dóninn hrópar hátt
hefur jafnan Gestur.
Maður andans fretar flátt,
falskur hyggur prestur.

Höndin bláa byrgir munn
brostin augu horfa
djúpt í lífsins gagnagrunn
gengur píkutorfa.

Konan fagra kasólétt
kvað í hana barnið
þetta núna þykir frétt
þíðir burtu hjarnið

Þetta þykir mér stórfréttir og gegnst ég glaður við barninu

Með lagið himneskt við höldum
og hyggjum við náum þar völdum:
Í garðinum Mikla
mjög reynum að sprikla
Með Jónsa á kúpunn' á kvöldum.

á kvöldum dimmum, köldum, gjarnan kúri
þétt við konu kroppinn heita
korðinn gjarnan inn vill leita

Leita oft að lömbum fórnar,
leita inn á bar og krá.
Vil svo finna vitið stjórnar,
veit samt vel að það er frá.

Frá var í sigtinu fórnarlamb -bært
og -ferðin veiði bætt hafði geðið.
Fór samt einn heimleiðis, sofnaði vært
er sjálfs mín höndin kætt hafði peðið.

Peðið hæfði píku drottningar
púlaði þar hrókur fagnaðar.
Rauður, þrútinn, reður-kóngur var
riðu í hlaði fyrrum biskupar.