Detta niður hvassar hviður,
hávellan nú syngur
mávakliður kyrrð og friður,
koðnar öldubingur.

Eftir storminn eru í lofti
ólguskýin grá.
Eins og dæld úr drekahvopti
drungaleg að sjá.

Líta má þó ljósa bletti
læðast hér og þar.
Drekinn fór á sprækum spretti
með sprungið millibar.

Sæi marga siglt ég hef á svörtu fleyi.
Meðan að ég Þorrann þreyi,
af þungu skapi held ég deyi.

Samir við sig valdamenn,
vegsemd sýna í orði.
Þótt kaupmaðurinn álnist enn,
almúginn hrekst frá borði.

Ég ætlaði að senda þessa rímæfingu inn sem félagsrit, en fannst það ekki verjandi...

Þjóðar glóða hljóðahlóðir
hnjóð viðbjóða ljóðaslóð.
Stóðu rjóðir, fljóðafróðir
flóðið tróðu, blóð í sjóð.

Enn er dagur gengin grár
glæður kvelds að týnast
naumast gengur næsti skár
og nætur illar sýnast

Yfir sprengdum eyðilöndum
einn og sami guðinn
etur saman fornum fjöndum.
Farið mun það allt úr böndum.

Vona ég að verði bærinn
vita snjólaus fram á vor.
Kostnaðurinn er víst ærinn,
upp að þrífa slabb og for.

Eftir þessa árans bið,
er víst margt að gerast,
fagna ég og fæ mér svið,
fylli þennan auma kvið.

lyst yfir list
að láta er trisst
veistu það visst
verðirðu pissed

(:

Ort til að fá fyrirgefningu Offara líka:

Offari, þú ævinlega
eykur fjör og gleði.
Oft þú mínum eyðir trega
með upplyftingargeði.

nú vísu kveða vildi góða
um vænar stúlkur, dyggðir manns
en fráleitt að á færi sóða
sem frekar þekkir stúlkur lóða
(og víst mun arfi andskotans)
að ætla að bera slíkan krans

Hér er ortur ljótur leir,
litla fyrir borgun.
Orðstýr góður aldrei deyr,
-en okkar strax á morgun.

Gleði veldur léttir lund
læðist að mér rallið,
higgst nú eftir stutta stund
steipa mér á ballið.

Aldrei hef ég áður hlotið
upphefð líka þessari.
Efnilegt þið kusuð krotið.
Karlinn gerist hressari.

Eftir slíka ofurhelgi
ætti vel að sofa.
Ég afréttara í mig svelgi
og emja líkt og vofa.

Samfara því að ég þuklaði’og kreisti,
mér því miður varð á að pota
á vitlausan stað, og úr læðingi leysti
leggangareiðskjótaþrota.