Æsilegum leik var lýst,
losti tók þar völd.
Sköpum renndi Skabbi víst,
skaufa fram á kvöld.
Kvöldið kalt nú enda tekur
kann ei Leibb'að yrkja
Venni vinur ljóð mín hrekur
vit úr þeim nær að kyrkja
‹Brestur í óslökkvandi biturleika›
Kyrkja andann kirkjan reynir
Kalli biskup ruglar oft
Sterka fjandann styrkja kveinin
stakk af burt með Galdra-Loft.
Galdra-Loftur getur lítið
galdrað, enda dauður.
Engum finnst það ofur skrýtið,
enginn er hér sauður.
Sauðurinn minn Sævar heitir
Sæmilegur er
Hestamaðurinn honum beitir
Halló, hann er ber.
Ber að neðan bægslast ég
í blautri svaða físu
mér finnst sú iðja unaðsleg
umvafinn lostans krísu
Krís'í skáldið-Fella fer
fálmand'undir blússur.
Enginn skyldi ætla sér
annara manna jússur.
Jússur Mjási Jesús veit,
jafnan girnist raftur.
Gaman er í gálusveit
og gott að sjá þig aftur.
Aftur sest við iðjuna
opna hjá mér smiðjuna.
Leik við ljóðagyðjuna
lítið eitt um miðjuna.
Miðjan hentar Mjása vel
málar fögur ljóðin
í hríðarbyl og hryssingsél
hrímar eigi slóðin
Slóðin farin, slekk á vél.
Slóða kýr á básum.
Glóð í arin, gekk á él.
Guddu er kalt á tásum.
Skemmtiljóð ég skæli
skemmt er á mér hné
Vont er að ég væli
varla hvorki né.
né má kappann hýða.
Nískur hvorki nytsamur,
aldrei vild´ann hlýða.
Alltaf var hann ódámur,
Ódámur með úfna lund
enn við ljóðin rjálar.
Klæmist heila klukkustund
af kröftum lífs og sálar.
Sálarheill þar setti’ að veði
soralegur prestur
máta fýstu mjöðm að reði
maður einn og hestur
Hesturinn minn heitir Skjóni.
Hratt hann þeysir yfir mel.
Betr´en nokkur bíll á Fróni.
Bikkjuna ég aldrei sel.
Selinn heldur súran át
í sæmilegu blóti
á reykingum var lítið lát
labbað gat í sóti