Veiðimenn og vopnin öll
vel í botni fastir.
Seiðir konur sjarmatröll
sjálfur hlewagastiR.

hlewagastiR heillaði
hóp af fögrum konum.
Skemmti þeim og skjallaði
svo ást þær sýndu honum.

Honum aldrei verður vært
veltir sér í fleti.
fær ei undir, brjóstin bært
búrk og augnaneti.

netið hefur fært oss fjör
festast allar hnísur
býður einnig kostakjör
kveði ég þar vísur

Vísur þessar væni minn
vil ég senda yður
Höggva vil af hausinn þinn
Hjörinn bítur iður.

Iður flæða yðar út,
iðrast skaltu maður.
Leggstu hvorki í sorg né sút,
súptu kálið glaður

Glaður nú ég gægjist á
gamla Baggalútinn.
Af fölskvalausri frygðarþrá
fleygji mér í grútinn.

Grútinn ösla graðir sveinar,
gamna sér við kvæði.
Harla fáar meyjar hreinar,
heillast af þeim þræði.

Þræðir leyndir liggja til
lífsins blautra hvata.
Veginn þekki vel og skil
vil ég þangað rata

Að rata um ballarhöfin blá
Barbapabba er viska
Einnig fer hann aftan frá
uppá marga fiska

Fiskamerkið fékk í vöggugjöf
fittar mér svo vel; saurlífisseggnum.
En núna eru ótrygg heimsins höf,
held ég snúi rassinum að veggnum.

Veggur rís á Vesturbakka
voðalegt
líklegt þarf hér leik að skakka
lúalegt

Lúalegt mér ljóðið gaf
lyginn smalinn
hann sem rekur raft í draf
rollukvalinn

Rollukvalinn reyna má
reiðléttingarvísu.
Fiska leggst hann aldrei á,
ef til vill þó hnýsu.

hnísu sá ég hnuggna
og hnípna á sundi
gráa jafnt sem guggna
sem gjálpti og stundi

Stundi mikið hnísu hnoss
hnúfubakur þagði
Búrhvalur þá krafðist koss
kysst'ún hann að bragði

Bragðið góða brúka má
bara að því gefnu
að ég megi aftan frá
eiga þá við hrefnu

‹Ljómar upp›

Hrefnan sæl í hafi snýr
huppinum að apa.
Aftan frá í öðrum gír
annan hval að skapa.