soddan hefur kvæðakver
kvoðnað útaf djóki
reynum nú að rísa hér
rísum upp úr móki
móki þunnu mangi í
megnar dýrt að yrkja
rísa ættum enn á ný
okkar kraft að styrkja
‹hellir ákavíti í glas fyrir félaga Skabba›
Styrkir alla Ákavítið
út um grænar grundir
Ekki mun það örva lítið
undurfagrar sprundir.
‹Sötrar og skálar í átt að Barba og Skabba.›
sprundir grundu ganga á
gumar sumir vel það sjá
langan ganginn girnist þá
limi fima í að spá
‹skál skál!›
spá ef má í fýsu fang
fálma og skálm rís hátt
leita veit í vissan gang
vin ólinan brátt
Brátt það getur borið að
við blátt er kennt í myndum
Grátt er ekki gaman það
en gátt að höfuðsyndum.
hór ég drýgi alltaf einn
engri þarf að borga
hreinn ég er og svangur sveinn
svo ég fer að orga
orga skyldi síður sveinn
sorgarklæðum bundinn
borga skaltu hóru hreinn
holdi væðist stundin
[stundin væðist holdi hreinn
hóru skaltu borga
budinn klæðum sorgar sveinn
síður skyldi orga]
Stundin er komin, stattur á fætur
stígðu í himnarann.
Aldrei hafði á þér Messías mætur
mígðu á frelsarann.
Í kross að pissa kostar lítt
Krissi mátti spara
fannst þó síðar skratti skítt
á skilti líkt að fara
Fara mun ég fráleitt heim
ef flösku í er dropi.
Ég held mig við það góða geim
og góður finnst mér sopi.
Sopið hef ég öli á.
einnig þambað spíra.
Drukkinn hef ég dottið þá,
dálaglega hausinn á.
Á! hann sagði er hann datt
Óvarlega gekk hann.
Spírinn marga fellir flatt
fari menn að drekk´ann.
kóran hjá – karli lá
kappi á – teppi má
víkja frá – veru smá
vitrun spá - menni fá
fámennið það ferlegt er
fram úr öllu hófi
Aldrei sést hér svanni ber
svo þreytast fer minn lófi
Meydóminn er víst sælt að missa,
mér er það í fersku minni.
feikna gröð og feikna hissa
hún fékk að hafann lengi inni.
Ég virði reglurnar og byrja þar sem Fellaskáldið endaði:
Lófi þinn er lúinn
og langar ekki meir.
Folinn líka fúinn
og feyskinn eins og leir.