Ástarsjúka matar mey
má ég brúka klofið
Þig svo strjúka þrýstna fley
þá mun fjúka lofið

Lof mér að vitna í ljóð sem var skráð;
leiðrétting hérmeð ég panta.
Verjum gegn sliti vorn þráðbeina þráð.
Það finnst mér sárlega vanta.

Rétt hjá Gesti...

Vantar að halda vísunnar þráð
vitn'í gest
Kveðskapur varð hér að krankleika bráð
kom nú pest

Dyggð ei finn á dánarbeði
djöfulsins
Enda þar af greddugleði
gjöfulsins

Víman hún er vinan mín
vænsta næring andans
Nærist ég á Nikótín
og námubruggi landans

Betur hæfir pappír og plast
en postulín og gull.
Ef drafandi með deleríumkast
ég drekk mitt fljótandi sull.

Spýr hann yfir spjallsins þráð,
spjót sitt leggur víða.
Lostafýr í lengd og bráð,
langar mjög að ríða.

„Ríða vil á vaðið nú
vá er fyrir dyrum
Ísspöngin er bráðar brú
bana hafði fyrrum“

Sagði djákninn af Myrká

Fyrrum átti ég föðurland
funheitt og með götum
en núna ríkir nylonband
í næfurþunnum fötum.

Klandur oftast kemst ég í
kann víst lítið annað
Alltaf þvælist ég í því
sem þunglega er bannað

Hissa er ég hrikalega
að Hannes okkar hávara
skildi ekki stela mega
steini öllu léttara

Hissa stæði ég sem staur
stjarfur illa frosinn
ef engan krækti ég í aur
aumur væri gosinn

Hvar er tímaskinið hjá mér

Loksins peysu lopans finn
langar mig að kynnast
Hávarðarsoninn Hannesinn
hans er ljúft að minnast

Vitneskjuna vantar mig
vel ég þekkti kauða

Gosinn sagði góðan dag
gekk að laufa tíu.
„Ættum við að auðga slag
mað áttu og jafnvel níu.“

Níuna ég nauðaþekki
napurleg var frystingin
liggjandi með læsta hlekki
leiddist manni gistingin

Léttara það Vímus veittist
að vanda sig við libbu
Hann síður hér á þræði þreyttist
og þrifist vel í tibbu

Tibbus Antonius tautaði fyrir munni.
Treglega Sesar skilur hann.
Ekkert hann lærði og ekkert hann kunni.
Ekkert sem prýða má einn mann.

Mannaskítur sigld'í sæ
sjóinn hann vill kanna
Í þorskalendum lentí bæ
löngu milli tanna