Fagna þræði Fíbblagangs
og fögru kvæðis rími.
Meira næði, meira hangs
og minni sæðistími.
sæðistími sækir að
sveinar glíma rjóðir
klæðast grímu gerist svað
er graðir stíma óðir
Óðir eru aular margir.
Enn sem fyrr.
Dáðalausir drengir argir
drepa á dyr.
Óður verð í vinstri fæti
fæ í náran sting,
þegar Mosu á skjánum mæti
mögnuð ljóð ég syng.
Dyrnar létt er drepið á
drengir kátir rýna
Nóra graða er að ná
í nær brókina sína.
Of seinn.
Sína Easton soldið var
sæt ef minnið bregst ei.
En held að stunur stúlkunnar
ég stundum hafi þekkst ei.
Ei er flest hér með felldu,
fell eg nú djúpa í keldu.
Af list minni ljóð,
læt ég í sjóð.
Og dett svo hnapps í heldu.
heldu er ekki heppilegt
að hefja vísu með
Held að það sé hræðilegt
hér er vísnapeð
flámæleð er flónbúa
flestra mæðuvaldur
í hámæle fer hórgrúa
holdlegt ræðuskvaldur
Tinni ölið teygar,
tilbiðjandi veigar.
Hefur sinar seigar,
sukk við aldrei geigar.
Geiga ávallt grunnra orð
gaspra deilufastir
Stundar ávallt mannorðs morð
mæðan hlewagastiR
Þar sem þetta níð er á svona áberandi stað er rétt að útskýra að ég var þarna að verja Tinna karlgreyið sem fékk ómaklega útreið á hinni síðunni, en þar sem hann les ekki þessi kvæði og kann lítið fyrir sér í kveðskap, þá varð ég að skjóta á hlewagastiR í staðinn, hugsa að hlewagastiR skilji það manna best og skjóti til baka á mig, föstu skoti
hlewagastiR hræðist lítt
hrakyrðandi skítanabba.
Sprengum kastar, brosir blítt,
býður góðar stundir Skabba.
Skabbi þolir þetta mas
þurra litla pjása
hlusta þó á hlewa þras
heyri ei í Mjása
ég er náttúrulega bara að grínast Mjási minn
Mjása skelfir Skabba mál.
Sabbi Mjása hræðir.
Mjási segir mikla skál!
Mjási Skabba bræðir. ‹Skál drengir›
‹Veit ekki af hverju þetta þessi blautlega limra spratt upp en ég biðst forláts ef einhverjum skyldi misboðið.›
Bræddi úr mér brund
bústin ung sprund
Það eigi skal efa
að allann drakk slefa
Og létti svo mjög mína lund
Lundarfar Nafna svo léttist við það
er lapið var úr honum sæðið
svo fjölmargir piltar nú pæla í að
parkera í sama stæðið.
Úbs........
Stæðið er við stofuhita
stinnir drengir það vita
Þeir alls ekki þrátta
því best er að hátta
og fölhvíta sprundina lita
Lit að bera líkið á
lítið held ég kosti
við stofuhita mærin má
meira líkjast osti
