ógaman erþettað þrus
þegar verst á stendur,
þetta sagði Spartagus
er strauk hann konu lendur

‹Brestur í óstöðvandi grát›

Lendur víða liggja þvers
en langsum aðrar.
Kross mínum ég vendi í vers
en Villi blaðrar.

Ble'saður vertu vor og haust
vænsti Gestur.
Í öðruvísi andans raust
ertu bestur.

Bestur er hann Bush
barnavinur mestur
Í skólastofu, hush!
situr enn við lestur

Æstan mig gerir Gestur
glæstur sem hér er sestur
Hæst allra ber og bestur
bæst hefur nú við frestur

Frestur var lengi veittur,
enda hnífurinn beittur.
Óþarfi er að ræða málin
því vopn hræðist sálin.

Sálin glötuð, sett í veð til kölska.
Sinni dapurt, engin lífsins sólin.
Ólund, biturð, ekki laus við fölskva.
"Á ég að gefa upp borgarstjórastólinn?"

Sálin sjúk og samviskan mjúk,
sinnið verr' en minnið.
Skjótt ég held að skítugan feld
Skari undir fari.

(Allt of seinn, en læt þetta samt standa þar sem ég er temmilega sáttur við kvæðið. Þið hin getið þá bara hundsað það).

‹Svona er að vera þrjóskur og seinn. Skelli þeim bara öllum hér og vona að ykkur þyki það ekki frekt af mér.›

‹Kynjólfur›
Fresta nú til frambúðar
framapoti mínu
Mesta sælu sambúðar
sel ég fyrir pínu

‹Magnús, merkilegt að Þarfi skuli einnig grípa til orðsins feldur›
Sálartetur karl seldi
Satans til gegn feldi
Kuldinn var honum að kála
kraumar nú Hel í hans sála

‹Voff›
Stólinn yfirgaf stoltur
stirndi á hvíta tönn
Skakkur í höfðinu skoltur
skömm er að brjóta bönn‹›

Pína fínu línu sína
Samma fannst gaman
Lína vildi Sínu mína
Nú förum við í hár saman

Öhh....afsakið en næsta orð er "bönn"

Bönnum okkar börnum allt
brjótum sjálf svo reglur,
illa klædd er úti´er kalt
alltaf nögum neglur.

Neglur stundum nartað' í
nefið með þeim skóf'ann.
Frygðarblöðum fletti sí
fékk'ða svo í lófann.

Lófinn getur ljúfan unað,
lystisemdir, munað, veitt.
Oft hefur vökv´í bólið bunað
burt, & engan grunað neitt.

Lófann mjúka vildi mér
mærinn létt um vanga strjúka
ástar funinn blossar fer
friður um kroppin mjúka.



-------------------------------------------------
of seinn.
‹Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér›

Sveitt mitt hjarta ákaft hamast
hoppar út um víðan völl.
Liggur við það bara lamast
lætin eru þvílíkt öll.

Öllu hef ég hent á glæ
hundum, svínum, kálfum.
Daginn langan drekk & hlæ
að dellunn´í mér sjálfum.

Sjálfum er mér ekki rátt
engist sundur saman.
Í engu af þessu á nokkurn þátt
þykir lítið gaman.