ógaman eržettaš žrus
žegar verst į stendur,
žetta sagši Spartagus
er strauk hann konu lendur
Brestur ķ óstöšvandi grįt
Lendur vķša liggja žvers
en langsum ašrar.
Kross mķnum ég vendi ķ vers
en Villi blašrar.
Ble'sašur vertu vor og haust
vęnsti Gestur.
Ķ öšruvķsi andans raust
ertu bestur.
Bestur er hann Bush
barnavinur mestur
Ķ skólastofu, hush!
situr enn viš lestur
Ęstan mig gerir Gestur
glęstur sem hér er sestur
Hęst allra ber og bestur
bęst hefur nś viš frestur
Frestur var lengi veittur,
enda hnķfurinn beittur.
Óžarfi er aš ręša mįlin
žvķ vopn hręšist sįlin.
Sįlin glötuš, sett ķ veš til kölska.
Sinni dapurt, engin lķfsins sólin.
Ólund, biturš, ekki laus viš fölskva.
"Į ég aš gefa upp borgarstjórastólinn?"
Sįlin sjśk og samviskan mjśk,
sinniš verr' en minniš.
Skjótt ég held aš skķtugan feld
Skari undir fari.
(Allt of seinn, en lęt žetta samt standa žar sem ég er temmilega sįttur viš kvęšiš. Žiš hin getiš žį bara hundsaš žaš).
Svona er aš vera žrjóskur og seinn. Skelli žeim bara öllum hér og vona aš ykkur žyki žaš ekki frekt af mér.
Kynjólfur
Fresta nś til frambśšar
framapoti mķnu
Mesta sęlu sambśšar
sel ég fyrir pķnu
Magnśs, merkilegt aš Žarfi skuli einnig grķpa til oršsins feldur
Sįlartetur karl seldi
Satans til gegn feldi
Kuldinn var honum aš kįla
kraumar nś Hel ķ hans sįla
Voff
Stólinn yfirgaf stoltur
stirndi į hvķta tönn
Skakkur ķ höfšinu skoltur
skömm er aš brjóta bönn
Pķna fķnu lķnu sķna
Samma fannst gaman
Lķna vildi Sķnu mķna
Nś förum viš ķ hįr saman
Bönnum okkar börnum allt
brjótum sjįlf svo reglur,
illa klędd er śti“er kalt
alltaf nögum neglur.
Neglur stundum nartaš' ķ
nefiš meš žeim skóf'ann.
Frygšarblöšum fletti sķ
fékk'ša svo ķ lófann.
Lófinn getur ljśfan unaš,
lystisemdir, munaš, veitt.
Oft hefur vökv“ķ bóliš bunaš
burt, & engan grunaš neitt.
Lófann mjśka vildi mér
męrinn létt um vanga strjśka
įstar funinn blossar fer
frišur um kroppin mjśka.
-------------------------------------------------
of seinn.
Strunsar śt af svišinu og skellir į eftir sér
Sveitt mitt hjarta įkaft hamast
hoppar śt um vķšan völl.
Liggur viš žaš bara lamast
lętin eru žvķlķkt öll.
Öllu hef ég hent į glę
hundum, svķnum, kįlfum.
Daginn langan drekk & hlę
aš dellunn“ķ mér sjįlfum.
Sjįlfum er mér ekki rįtt
engist sundur saman.
Ķ engu af žessu į nokkurn žįtt
žykir lķtiš gaman.