Auði hafa sumir saman rakað.
Sjálfhverfir án þess að fella tár.
Fjandakornið, fjöllin hafa vakað.
Á fylleríi í nokkur þúsund ár.

Enginn verður oss betri í bráð
bestir vér, ó, sú Drottins náð
Eitt er þó vandamál
er nagar vora sál:
Að oflof, það er háð

Dýrðargeisla og dásemd tel
það dásamlegt margt sem hef hannað.
Allt sem ég geri að geri ég vel
ég get bara alls ekki annað.

Fögur mjög og glettin mær
margan fýrinn tælir.
Andlit frítt og augun tær,
í þá alla nælir.

Sjallann fylla, sérhvern trylla.
Sjálfhverft Egóið.
Bubba spilla, bossum dilla,
börn með Legóið.

Bíbí og blaka
Bláfjöllin vaka
Ég læt sem ég sofi
í sjálfdauðu klofi.

Bíum bíum bamba
í þúsund ár ég þamba
sé glitra tár í bergi
en bokkan er hvergi.

Ég hef samið langflest ljóð
lúinn, drukkinn eða þunnur.
Þau eru oftast ekki góð,
& af þeim verð ég tæpast kunnur.

Við Znatann nú segi ég: snilldin er þín,
og snara á Ítölsku: "pregó".
Mér heyrðist það nauðsynlegt Há-Zetan mín
að híf'upp þitt skáldlega egó.

Skálda ég um mestan mann
mærðan ofan sem neðan
Nafna þinn þú heldur hann
hefurðu kannski séð'ann?

Bið ég ykkur best hjú
sem beinið hingað kvæði
að rýna soldið naugið nú
í nafn á þessum þræði.

Bíum bíum korríró
brátt á myrkur fellur
díum díum ling í mó
dásamlegar mellur.
Um áramótin,
verður svaka
kvellur.

Ég er fífl og fáviti,
feitur, ljótur dóni
þroskaheftur vanviti,
vitleysingur, róni.

Kannski ekki mikið hægt að gefa fyrir þetta, en ég er alltaf ánægður ef ég næ að stuðla rétt.