Stúf- mun vikan helguð -hendu hérna, sko
þúsund aldir, eða svo.
Svo má einnig aulast til að auka við
allra besta úrvalið.
Valið hef ég vegin breiða vítis til;
engjast mun í eldsins hyl.
Hyldjúpt virðist helvítið á heljarþröm;
angist, dauði, ógn & kröm.
Nú er lag að láta vaða lítinn stúf,
hryglur þó sinn hristi úf.
Kramarhúsið kreisti tómt en kikna vart,
næ að lifa á speki spart.
Spartverkjarnir sportið iðka, spranga um
teinréttir á tanganum.
Tangarhaldi tapað hef svo tími og rúm
fljóta seig sem flöðeskúm.
Flöðeskúmið flýtur út um fjarðarkjaft,
helst þar líkist hóstasaft.
Saft ég þamba og sínur -rú ég set í kjaft,
aldrei get svo hægðir haft.
Haftið verðu, heillin góða, haltu því;
þó Trump þar vilji taka í.
Ímynd mín var alltaf talin einkar góð.
Gat ég falið glæpaslóð
Glæpasióðir gengur fattur Gunnlaugsson.
Ársins mesta eðal von.
Vonbrigði víst vísur sungu um -vík Reykja-.
Nú ármótum skal íkveikja.
Íkveikjan í ÍKEA er ýkjulaust
ýkja góð hvert geitarhaust.
Haustið kemur hundrað sinnum hverja öld.
Á garðann þá fær geitafjöld.
Fjöldinn allur fer á túr í Fellabæ.
Sýpur görótt sí og æ.
Ælænerinn ætíð rennur allur til
ef ég fæ mér -a Tékíl-