Nóg er gert og nú er stopp
náðugt verður kvöldið.
Kúrum tveir með kók og popp
klæddir bara í sama slopp.
Sloppið ég hef undan slarki og neyð.
Sloppið ég hefi með skrekkinn.
En það sem að oftast og sárast mér sveið:
í Sjallann þeir hleyptu mér ekk' inn.
Í Sjallann þeir hleypa þér ekk' inn í ár,
það efalaust lagast með tíma.
En þegar þú kemst inn þú þeytist um frár
og þjórar og kyndir upp bríma.
Brímadonnur bera sig
(bara vel)
það sko heillar þig og mig
(það ég tel).
Telefón ég tala í,
tólið æpi og gala í,
samband löngum lala í
línunni til Malaví.
Malavískar meyjar hafa margar elskað
Mósambíska millistéttar-
menn sem töldu þær svo nettar.
Nettar eru tátur tvær
Tóta og litla Gunna.
Óskaplega þægar þær
þeim mun amma unna.
Nettar hef ég stefjað stökur,
strokið dömum blítt um þjó,
bakað tertur, kex og kökur,
kúgast mjög, og ælt á sjó.
Unna margir sjálfum sér,
þá sögu oft má heyra.
Dömurnar þó dást að mér,
drengjum öðrum meira.
Meira get ég mælt í dag,
þó málið jafnan sæki
nú er til þess lítið lag
að leggja mælitæki.
Mælitækin mæla ekki
mont og hól,
villutrú og vonda hrekki,
vol og gól.
Gólar hundur húsbóndans
hátt og mikið.
ÞráirTrítill tíkarfans,
tekur strikið.
Strikið hef ég stikað allt
og starað mikið.
Alls konar þar er víst falt,
og einnig rykið.
Rykið dusta riti af
rýni smá og gapi.
Þar renna saman, himinn - haf
við hringinn dansar api !
Api dansar Völu við
vals af fullum krafti.
Henni engan gefur grið,
greyið Skafti.
Skafti hló er Skapti dó
og skafti sló í þjóinn.
Skapið þó í skyndi fló
er skeit það hró í skóinn.
Skóinn í hef migið minn.
Margoft sigið larður.
Sérhvert fallið vígi vinn.
Vex að nýju arður!
Arðurinn var ekki stór
en átti samt að duga.
Burt hann fór við bankaþjór
nú brýt ég um það huga.
xxxx ekki ættir þú
ófullur að nefna
þar sér dunda heimskust hjú
og hrakið illa gefna.