Að hrella gömul hrörleg fól
hræðslu sem úr lamast,
guðhrætt fólk um gervöll ból
gríðarlega amast
Amast menn og mæðast enn
mörg er vítisólinn.
Grannar rífast,en semja senn
og setjast á Arnarhólinn.
Á Hólastóli "heims um ból"
hljómar oft á jólum.
Jólafólin fór' á ról
fundu Jón á hjólum.
Hjólum var ég allur á
en er það varla lengur
þar sem ég fallinn frá
framliðinn... já, svei mér þá.
Þá er tákn um tímans nátt
og tíðin -stundu ögur-
Þá dómsins kemur dagur brátt
er dauðir yrkja bögur
Bögusmiðir barma sér
og blaðra eins og sauðir.
Kom það ekki á óvart mér
að þeir væru dauðir.
Dauðann einart dásama
daprar ólánskindir.
Útbreiddi hann Osama
og aðrar slíkar syndir.
Syndir mínar margar eru
má því nærri geta.
Miklar grimmdir minnar veru
manngæskuna éta.
Éta, sofa, jórtra, skíta,
jarma, bera, leysa vind.
Í helvíti mörg horn að líta
hafi maður fæðst sem kind.
Kind með Ó-i kom úr sjó,
kjafti hjó og tönnum.
Beit af fró og blóði spjó
býsn þar dó af mönnum.
manna flestra mesta sport
marga gesti bæta
ýmsa lesti af svona sort
sínu mest þó kæta
Kætast littlu krýlin enn
komið fram að þorra.
Þau bráðum verða mætir memm,
mamma gætir Snorra.
Snorri niður sneiddi kall
Snar með brandinn væna
Svíakóng og Síðu-Hall
Síðar vildi ræna.
Ræna hverfur, raunir með,
rennur í brjóst af þreytu.
Vill þó tíðum versna geð
er vakna í polli' af keytu.
Öfundast út í flottar vísur Kynjólfs og Upprifins
Keytu bar umm víðan völl
vaskur sveinn að norðan.
Fnykinn leggur um Ölvus öll,
öskraði hringaskorðan.
Hringaskorðan Hanna B.
hefur enn í fullu tré
við mann sem á sér enga von:
Ólaf Friðrik Magnússon.
Hringaskorðan Hanna B.
hefur enn í fullu tré
við mann sem á sér enga von:
Ólaf Friðrik Magnússon.
Brosir út að eyrum og lyftir báðum höndum upp fyrir höfuð til merkis um að sér hafi þótt þetta afskaplega fyndið
Magnússon hann Mummi er,
Magnússon er Gunnar Örn
Magnússon er Magnús Ver,
Magnús á víst fjölmörg börn.
Börnum dreifir víða vel
víst sér tekur munað
Hann sér lætur líða vel
mig löngum hefur grunað