Fyrst ég hafa í matinn má
moðsteikt hrossaiður
sósuna ég set þá á
og svæli þessu niður.

kúluna á kolli mér
kann ég ekki að skýra.

Á nektarströnd er nóg að sjá
um nokkuð víða velli,
til að mynda magann á
Magnúsi á Felli.

Mér finnst gott að sækja sund,
sem og heita potta.

Afkoman er ekki góð,
er á lögum halli.
Um það svaka sorgleg ljóð
syngja Þrjú á palli.

Stríplast úti Ösp og Björk.
Af þeim laufið fýkur.

Telefón ég tala í,
tólið æpi og gala í,
samband löngum lala í
línunni til Malaví.

Sénever ég sjaldan drekk
sjússa þó í æsku fékk.
Einfaldan ég er með smekk.

Fólum þessum þegjandi ég þarfir hugsa,
og jafna þeim við jötunuxa.

Sjaldan verður hrútur hreinn.
Hreinn er ekki riðinn sveinn.
Kúreki er aldrei einn.
Ævinlega sekkur steinn.

Kolla öls á krafta völsa eykur.
Eftir þrjár hann illa stár,
ástar kárnar leikur.

Oft var fóstri einn að kukla
æstur bjóst í reið til Hofs,
hrút að meta þar og þukla,
er þykkur var til bógs og krofs.

Er þér kalt á kroppnum Gerða?
Kannske duga ráð mín snjöll:

Hér er varla viturlegt
vín og karl að finna.
Gengur harla hrundum tregt
hertum jarli að sinna.

Mér á kvöldin finnast fer
frekar köldu anda..

Tel ég í og trommur slæ
í tryllingslegri hrynjandi,
ræ ég bát á rythmasæ,
rymjandi og stynjandi.

Án þín væri elsku vinur allt í messi,
og Ladan mín í lamasessi.

Gól um helgar heyrast inn um hurðargættir.
Drengir eru á djammið mættir,
duglega í spíra vættir.

Stöndugt þykir stóðlífið
og stæðilegt á velli.
Ég girnist fremur góðlífið,
Grikklands til mér skelli.

Til að láta tímann líða
tældi Sigga mág sinn Örn

Annir dagsins æ mig tefja,
engu góðu kem í verk.
Örmum fögur fljóð að vefja,
fæðist þráin ógnarsterk.

Með tár í pela og létta lund
legg ég nú á klárinn.

Búskaparins bezta skart;
bústin lömb af fjalli
espa þorstan, er því vart
undur þó ég ríði ei hart
og í söðli hálfpartinn ég halli.

Með tár í pela og létta lund
legg ég nú á klárinn.

Ekki stoðar innihangs
alla daga langa.
Þvervegis um land, og langs,
lystug þykir ganga.

Þegar grasið fölna fer
fýsir mig í réttir.

Svínaflensufarsótt bráð
fjörið heftir, (sem var spáð),
og, ef betur af er gáð,
allsstaðar sér hefur sáð.