Í tómstundum mínum í júní hef ég verið að lesa um Suðurríkjahermanninn Tom Dula (Tom Dooley), sem var dæmdur fyrir morð og hengdur 1868. Saga hans er hluti af þjóðlegum fróðleik Norður-Carólínu í Ban ...
Hér er slegið úr og í.
Er á himni biksvart ský.
Frjó og hunang bera bý.
Allt í messi er í dag
hjá Argentínumönnum.
Belgar kunna' á bolta lag.
Blóð er ekki' á tönnum.
Settur var á sekrabekk
sómi lands og þjóðar.
Fljótlegt er að finna nál
sem falin er í heyi.
Svo þú notar segulstál,
síyrkjandi peyi.
Hún gaf mér geldingahnapp
hin glaðbeitta blómarós.
Fylgið hefur fallið enn;
flestir burtu skríða.
Er nú heilsan orðin tæp?
Ætti' ek að kalla: Ræp?
Komstu ekki í neina nefnd?
Lagðist þú á lið þitt nú?
Langar þig að smíða brú?
Kemstu hingað klukkan þrjú?
Kanntu hægra vinstri snú?
Fékkstu ekki frá mér bréf
um framtíð okkar saman?
Nei, en afleitt iðrakvef.
Ekki var það gaman.
Vömbin flækist fyrir mér.
Finn það bezt um nætur.
Víst er gott að vera hérna einn
með vídissódaflösku sér við hlið.
Sælustaður sápugerðin Hreinn,
og sælustarf að blanda hreinolið.
Ég reyni að yrkja af mér spikið.
Illa gengur það.
Frenjur þær sem fara nú
með fluguveiðistangir,
ættu rétta að taka trú,
og tyfta múllar strangir.
Alltof feitan allar segja mig,
ólíkan Jarpi Sveins í Tungu.
Ósspakseyri ! Nei !
Aldrei skal ég það.
Kalla goðin grey,
gægsnin á þeim stað.
Þegar Blesi þýtur um
þjóðlendurnar víðar,
stendur skakkur Gunni Gum
og grófar skeifur smíðar.
Ég er orðinn alltof feitur.
Alla hesta sliga ég.
Segirðu er þú úr rekkju ríst
og rassi snýrð að koppi;
Þennan botninn þyrfti víst
að þekja hnetutoppi.
Vilt í kryddið krækja þér
á kúmenökrum hans.
Niður auður virðist vætla,
vottar bókin.
Meirihlutinn, má þá ætla,
makar krókinn.
víst að allir eru farnir,
á ég þá að slökkva ljósin?
Má á frammsókn freta smá?
Ferðu heim um loftin blá?
Viltu salti' í sárin strá?
Lausung sést við landanir
á lundabaggakössum,
því bágar voru bandanir
hjá búrkukvennatrössum.
Ambögurnar illa skældar
oft hann fram í veizlum bar.
Kætir mig nú ket í bauk.
Ketið það er orðið mauk.