Jónsgrösin mín jeg mjög reyki.
Jurtir þær ég rækta út í mó.
Þessu fylgir framandleiki
og friður, sæla, unaður og ró.

Ætt mín þótti afar kæn en ekki ég
Arkkaði ég illan veg.

Skrattinn hefur skemmt sér við
að skelfa mig og hrella.
Allt hans töfra og trúðalið.
frá trúnni mig vill brella.

Ég er orðinn alltof fullur
ætla að leggja mig.

Hraðar eru hendur þegar hnupla í búðum
Kaffi, sykri, sultu og snúðum

Lífið hefur líkn mér veitt
með litagleði ríkri.
Úr mér slefið gengur greitt
með galnri fleðu slíkri.

Það er geggað gaman að
geta skeggi safnað.

Blókin reyndi að braska með
bokkur illa fengnar.
Það lögreglunar gladdi geð
að góma svona skoplegt peð.

Íburð núna engan hef.
Út í tjaldi því ég sef.
Ég úr munni sleiki slef
of slím sem lekur út um nef.

Af þrótti arka út í park.
Ætla að sparka á grasi bolta.
Eftir þjark þeir mála mark,
montna harka liðið stolta.

Litríkt var að líta þá
sem lögðu í stoltsins göngu.
Efldu þá sem ýmsir smá
og eru beittir röngu.

Þú ert líkur fagurfífli.
Frama muntu hljóta.

Þróttur minn er þorrinn. Lengi því ég sef.
Dug að yrkja ekki hef.

Klíkubræðra kærleiksþel
Kappsmál mín oft studdi.
Alltaf þeir mér vildu vel
og virði gáfu í buddu.

Svaðilfarir fór ég margar.
Fékk loks nóg
Eltu mig þá átján vargar
út um skóg.

Laufskálinn er lítið hús.
Lýsisstrata fór í rús.
Fáránið það kom úr krús.

Í geimferð fór hinn greindi maður.
Guð hann sá.
Reynzlu sinni í sálmum glaður
sagði frá.

Fleira tel ég fæðu vera en feita ketið,
en örugglega mest er metið.

Yndisþokka er hún með
og mig lokkar jafnan.
Viskí bokkan bætir geð
og braga okkar dafnan.

Þó við yrkjum ótt og títt
enga styrki fáum.

Prónaðir þú plöggin góð
Peysur, sokka og leppa.
Ófst þú teppi af miklum móð.
Mörg þú ortir kvæði og ljóð.

Glúmur, hann mörg vígin vann.
Varasamur þótti hann.
Tel ég hann þó mikinn mann
Margt um það ég segja kann.