Fórnin sem ég færði mínum guði
ekkert gaf í aðra hönd
ég enn er djúpt í puði.

Ég er ei með hýrri há.
Held ég mig því inni.
Brosi við mér blómin smá
þá bæta þau mitt sinni.

Ef ég fer um eyðistíg
þá eftir þér ég leita.

Á ég bæði ákveikt kerti og ónýt spil.
Víst er gott að vera til.

Hans og Gréta gengu í skóg
og gamla norn þar fundu.
Hún fékk af þeim alveg nóg
er ofn þau hana í bundu.

Matarþara mér þú bauðst.
Mikil kjarabót það var.
Oní skarann allan sauðst
af öðru bar hann sem var þar.

Dömufrí nú dansa skal
þá dama á ný mun birtast.

Trúna skaltu takmarka við flokkinn.
Hann mun auka og efla þig
þá andinn dýpst er sokkinn.

Gera vil ég glæsikvæðin gulli hlaðin,
það bunar frá mér bull í staðinn.

Þar sem enginn þekkir mig
ég þori ekki að vera.
Einsemd kemst á annað stig
og eflaust ríður mér á slig.

Nú um stundir næring fæst
hjá náungum sem láta hæst
þó úldin sé og illa kæst
ýmiss samt í hópinn slæst.

Fettish hef ég fært í stef
og fínt með nefi sungið.
Ef um þú krefur, upp ég gref
þó undir ref sé stungið.

Í fimm mínútur frægur var
er fímmtíu ár ég vildi.
Ég átti við því ekkert svar
og aldrey ég það skildi.

Ljóð mín eru listasmíð
sem litla fá þó hylli.

Kann ég bæði að koma saman kviðlingum
og koma saman kiðlingum.

Verða menn að virða það
sem valdboðarnir kenna,
eða flytja á annan stað
og allt það gamla brenna.

Vinnutólin verkin gera betri.
Eg þau nota afar vel
sem eftir lifir vetri.

Styrkja vil ég stöðu þess sem stráka herðir,
menn þá lifna mikilsverðir.

Sézt ég þar sem sólin skín
og safna í mig geislum.
Best er þá að liggja lín
og líka súpa brennivín.

Sný ég aftur, snöggur var,
sneri burt frá Mímisbar,
vissi ég að vistin þar
víst ey gæfi mér neitt svar.

Ríman löngum lá að söng
og lögin ströng ey dugðu.
Eftir göngur orðin röng
oft í þröng menn tuggðu.