Sælir þjer unaðslegu innipúkar.
Hvað gekk eiginlega á hjerna? Jeg hef dvalið á Asoreyjum síðan í Mars á síðasta ári. Svona bara til að hressa mig andlega, likamlega, kynlífslega, drykkjulega og til að komast út úr kafalds reyk. Vinir.
Og að dvöl minni lokinni og upp greiddri! fjekk jeg höfðinglega fylgd á flugvöllinn. Tólf Asoreyskar unaðsmeyjar ljettu mjer mín síðustu spor að landganginum. Og ljetu mig ekkert vita um ástand raunheima, enda gersneyddar frjettaþorsta, þessar blýsur.
Svo millilendi jeg í Kongens Köbenhavn og ekkert. EKKERT! Enda var jeg sjálfur ekkert að bauka við frjettaöflun sjálfur eftir svona öldungis unaðslegt frí.
Svo kem jeg heim í hálf tómri vjelinni. rennireiðin mín bara geim óver horfin af svæðinu. Húsið tómt. Konan farin með börnin og sjest hvergi. Fjárveltitjónvarnar fyrirtækið bara lokað með gulum borða. Vinir manns svara ekki í gemsann og eru búnir að henda mjer út af öllum sjerhagsmunavina hópum. Rakarinn, nuddarinn og fótsnirtirinn farnir, horfnir.
Hvaða hvaða.
Best að drífa sig bara til Asoreyja aftur sem fyrst. Jeg meina. ekki ættla jeg að hanga hjerna og drepast úr hor. Fíflin ykkar.

Helvítis Fökking Fökk!