Ljós og fagur, ósnertur,
lítill drengur var lífið að drekka.
Á sprettinum var.
Hver er þar?
Einhver sem ekki passaði,
inn í myndina.
Allt var um of, svo kom annar.
Lífsþorstinn sefaður var.

Undrun eins hnokka, á þokka
eða hittó.
Löngun í leikina dó.
Hvert fer þessi strætó?
Beint útaf veginum, lummó.
Þokan bar að og drengur einn stóð,
ósprottinn en samt hokinn reynslu.
Einhver á þorstan sló.

Allt hvað af lagði, labbar af stað,
nema hvað?
Eitthvað var að og er enn.
Ungir menn.
Já eða aldnir, eiga ekki að geta,
borið á herðum sínum það farg,
Þögult arg.
Gargar en heyrist ei enn.

Lífið svo hraðfleygt og rakið,
bröllt yfir brakið.
Gugna á því sumir, það skil jeg,
svo vel.
Allt sem lagt er af stað með,
er tekið.
Spjátrungur sprænir á sprekið,
Stýgvjel.

Ja, eða bara vöðlur.

hundi