Ég fór í tvö leikhús um daginn og sá mjög ólík verk.
Hið fyrra sem ég sá var Hættuleg kynni í flutningi Dansleikhúss með Ekka á litla sviði Borgarleikhússins. Þarna var á ferðinni sýning sem á afskaplega lítið skylt við dans og var ég því fegnastur. Í fáum orðum sagt þá var þetta alveg ágætis sýning með óvenjulegu sniði þar sem alger lágmarksleikmynd var notuð en ljós og hljóð þeim mun meira. Þessi sýning fær hjá mér *** af 5 mögulegum.
Hin sýningin sem ég sá var Tenórinn í Iðnó. Þar leikur Guðmundur Ólafsson tenór sem er kominn heim til að halda konsert og er viðstaddur jarðarför föður síns í leiðinni. Allt fer til andskotans hjá aumingjans tenórnum og má segja að Guðmundur hafi náð að túlka hlutskipti tenórsins ákaflega vel. Hann hafði það sem þarf, hroka, eiginhagsmunagæslu, nísku og mikla fljótfærni. Ég hló nánast allan tímann og gekk út með bros allan hringinn. Mæli hiklaust með þessari sýningu. **** af 5!
Ég ætlaði ekkert að skoða þetta félagsrit. Hvur ætli eigi það? [Klórar sér í höfuðstafnum]