Hér ætla ég að birta lista yfir þær rokkplötur sem mér þykja skemmtilegastar. Einnig er umfjöllun um hverja og eina að meira eða minna leiti. Það má vera að einhverjar upplýsingar séu rangar en þetta er það sem ég man og ef það er vitlaust þá verður að hafa það...
Það virðist vera lenska á bloggsíðum og öðrum vefdagbókum að fólk býr sér til alls konar lista. Einhvern tímann var það 100 atriði um mann sjálfan. En nú hafa einhverjir tekið upp á því að setja saman lista yfir 10 uppáhalds rokkplöturnar þeirra. Ég ætla mér sko ekki að vera eftirbátur þar! Ég nefni fyrst hljómsveit, síðan plötu og svo lykillög plötunnar.
<b>10. Nirvana - Nevermind</b> - Smels like teen spirit, Something in the way
Ein af mögnuðustu plötum rokksins. Lagasmíðar góðar og tilfinningaríkar og eldast vel en eru samt fljótar að verða þreytandi vegna þess að manni hættir til að ofspila plötuna.
<b>9. Pink Floyd - Atom Heart Mother </b>- Atom Heart Mother suite
Þessa plötu þekki ég reyndar ekkert sérstaklega vel nema ef vera skyldi vera verkið Atom Heart Mother sem er 21 mínútu langt. Ég hef alltaf verið sökker fyrir löngum sækadelískum tónverkum sem hafa samt melódíu í sér.
<b>8. Kiss - Lick It Up</b> - Lick it up, A million to one, All hell's breaking loose
Tímamótaverk þessarar hljómsveitar þar sem þarna voru þeir í fyrsta sinn lausir við málninguna úr andlitunum. Lögin skemmtilega og mixið alger snilld.
<b>7. Black Sabbath - Black Sabbath</b> - Black Sabbath, The Wizard
Einhvert svakalegasta byrjendaverk hljómsveitar. Lögin drungaleg og kyngimögnuð. Titillagið lætur engan ósnortinn. Sveitin markaði ekki bara sér skýra stefnu heldur margra hljómsveita sem á eftir komu og sumar þeirra sem eru að í dag líta mikið upp til Sabbath.
<b>6. Rush - Moving Pictures</b> - Tom Sawyer, Red Barchetta, YYZ, Limelight
Þessir Kanadamenn eru stórkostlegir tónlistarmenn og spila betur en margir í rokkinu. Þeir hefa gefið út margar plötur og það eina sem háir þeim í seinni tíð er stöðnun í lagasmíðum. Þessi plata númer 9 í röðinni ef tónleikaplötur eru taldar með. Það var reyndar erfitt að velja úr plötu með þeim því á hverri plötu eru lög sem eru rosalega góð.
<b>5. Soundgarden - Superunknown</b> - Black hole sun, Superunknown, Spoon man.
Tímamótaverk í rokksögu heimsins væri kannski fullmikið sagt en stórkostlegt stykki. Lögin eru flott og hljóðfæraleikurinn til mikillar fyrirmyndar. Söngur Chris Cornell er kraftmikill og hrífur mann með sér.
<b>4. Ozzy Osbourne - Diary of a mad man</b> - Diary of a mad man, S.A.T.O., Over the mountain, Little dolls.
Þessi söngvari Black Sabbath hefur ætið látið mikið á sér bera. Þegar hann hætti í þeirri frómu sveit fannst mörgum hann vera að svíkja málstaðinn og snéru baki við honum. En aðrir tóku honum fagnandi. Margir telja að hann hafi poppast við það að fara sóló en ég er á öðru máli. Þessi plata er númer 2 hjá kallinum og finnst mér hún ein sú besta úr hans ranni.
<b>3. Egó - Í mynd</b> - Fjöllin hafa vakað, Mescalin, Dauðakynslóðin
Önnur plata þessarar frábæru hljómsveitar. Bubbi upp á sitt besta og allt eins og það á að vera í Bubbísku rokksamhengi. Þarna urðu tveir algerir hittarar, Fjöllin hafa vakað og Mescalin en færri kannast við Dauðakynslóðina sem er djúp pæling.
<b>2. Whitesnake - Slip of the Toungue</b> - Slip of the toungue, Fool for your loving, Wings of the storm, The deeper love, Judgement day
Whitesnake var á sínum tíma stofnuð upp úr rústum Deep Purple. David Coverdale sem þá var söngvari Purple lenti í einhvrjum útistöðum við líklega Gillan og Blackmore og því var sett nýtt nafn á bandið. En Coverdale sem oft hefur verið nefndur ofur-súkkulaði-töffari þungarokksins er sama marki brenndur og Richie Blackmore, getur sjaldnast unnið með sama liðinu í lengri tíma. En lænöppið sem sem er á þessari plötu er næstum því það sama og á plötunni á undan sem hét 1987. Nema hvað að þarna er meistari Steve Vai kominn að spila þar sem Adrian Vandenberg þá aðalgítarleikari handleggsbrotnaði í hjólabrettaslysi. Vai gerði mikið fyrir þessa plötu og hljómsveitina í heild. Sveitin kom til Íslands í kjölfar útkomu þessarar plötu og héldu tvenna tónleika. Ég fór á þá fyrri og voru þeir stórkostlegir. En á þeim seinni var Coverdale „lasinn“ og þá var bara búið til sólótónleikar fyrir hina hljóðfæraleikarana og svo tók Pétur W. Kristjánsson heitinn Wild Thing með þeim. En platan rennur þétt í gegn og því líkt sánd er vart að finna á plötum frá þessum tíma.
<b>1. Yes - Fragile</b> - Öll lögin!
Yes var stofnuð fyrr en elstu menn muna, eru enn að og verða líklega spilandi þar til sá síðasti fellur í gröfina. Þessi plata er full af því sem ég nefndi áðan að ég væri sökker fyrir, löng og kaflaskipt tónverk með sækadelískum áhrifum. Þarna eru lög sem eru 8 - 10 mínútur með nokkrum undantekningum. Yes hefur ávallt þótt vera leiðandi í svo kölluðu Prog rokki eða sinfóníurokki eins og íslenskir poppspekúlantar hafa kallað það. Gítarleikarinn Steve Howe er klassískt menntaður og fyrir vikið vinsæll sessjonspilari. Chris Squire skilst mér að sé bara venjulegur gutlari með mikla hæfileika. Hann alla vega á fantabassalínur í lögum á borð við Roundabout og Heart of sunrise. Rick Wakeman var í klassísku píanónámi þegar hann fór að fikta við rokkið en hann taldi framtíð sína falda í klassíkinni. En þegar hann var kominn í alvöru hljómsveitir áttaði hann sig og hefur síðan verið einn besti sessjonhljómborðsleikari heims síðan hann byrjaði að spila. Trommarinn Bill Bruford hefur alltaf verið jazztrommari og vill ekki vera neitt annað en jazztrommari. En hann var sjanghæjaður í þetta rokkband með þeim orðum að hann mætti jazza trommurnar. Það gefur tónlistinni skemmtilegan blæ og lætur lögin verða að jafnvel enn meiri tónverkum þar sem ekki er um að ræða þetta venjulega úmmpakk sem allir voru með þá. Síðast en ekki síst skal nefna söngvarann Jon Andersson. Feykihá tenórrödd hans er glassúrinn á þennan tónlistarsnúð. Hann hefur gríðarlega vítt raddsvið og fer mikinn í lögum Yes. Aðalsmerki Yes er flóknar útsetningar og mikið af raddaleikfimi. Hljómsveitir á borð við Queen tóku áhrifunum fagnandi og má sem dæmi nefna að Bohemian Rhapsody er undir sterkum áhrifum frá Yes. Enn þann dag í dag má heyra áhrif í popp og rokktónlist frá Yes, enda hljómsveitin í fullu fjöri. Miklar mannabreytingar hafa orðið í Yes í gegnum tíðina eins og títt er með aldraðar hljómsveitir en í dag starfar Yes sem eins konar hljóðgjörningssveit því að flestir af meðlimum sveitarinnar í gegnum tíðina eru í henni núna og spila allir í einu en mynda einhverja þéttustu heild sem hugsast getur enda örugglega 10 - 15 manns á sviðinu og allir að spila á rafmagnshljóðfæri.
Ég hvet aðra til að gera eins og ég og skrifa um uppáhalds rokkplöturnar sínar
Þú ert smekkrokkari, Ívar.
Yes eru einfaldlega óviðjafnanlegir, & Egó Í Mynd er sannköluð veisla fyrir vandláta. Þessi tvö atriði væru áreiðanlega einnig á mínum lista ef ég nennti að hripa hann niður.
Ég held ég hafi ekki hlustað á eina einustu af þessum plötum, utan þeirri í 10. sæti. Hmmm...
Nú sé ég að það vantar eitt ell í athugasemd mína hér að ofan.
Læt það fylgja með hér, í stað þess að eyða því sem ég skrifaði.
- l -
Smábaggi minn, þetta var niðurtalning. Það er alltaf gaman að lesa síðast um besta gripinn.
Líst vel á þessa sem hefur númerið 6 á lista hjá þér
við spilum hana bara á Næturgeltinum þegar að Spússan þín heyrir ekki til trúlega yrði hún ekki hrifin af ákveðnu lagi sem platan inniheldur
og þetta líka nú ertu pottþéttur á laginu
http://www.sacred-texts.com/pag/burning.htm
Þegar hann stendur af suðaustan fellum við stundum rokplötur fyrir gluggana. Ég get ekki sagt að þær séu í neinu sérstöku uppáhaldi hjá mér.